Spennulosun? Er það ekki bara í lagi!

Ég er búin að eiga góða daga þessa vikuna. Allt er búið að vera svo bjart síðan ég náði mér upp úr lægðinni þarna um daginn. Líf mitt gengur samt sem áður í hægagangi þessa stundina, það er ekkert að „gerast“ og tíminn líður afar hægt finnst mér. Ég er með nákvæmlega sömu tilfinningar og þegar ég beið eftir jólunum í gömlu dagana. Nema hvað, að núna veit ég hvað ég fæ í „jólagjöf“ og hún á ekki eftir að valda mér vonbrigðum eins og gerðist svo oft. Fólkið sem ól mig upp, var ekkert mikið fyrir jólastússið. Þau fussuðu og sveijuðu yfir allri eyðsluseminni í fólki og fannst alger óþarfi að gefa meira en eina gjöf. Það vill reyndar svo til að afmælið mitt fellur á aðfangadag, svo þið geti ðrétt ímyndað ykkur að ég hafi verið „hlaðin“ gjöfum af þeirra hálfu. Nei, það var bara ein gjöf sem var með afmælis/jólakorti frá þeim hjónum. Mér sjálfri fannst ekkert að þessu fyrr en ég upplifði það í skóla að stelpur sem áttu sama afmælisdag og ég, fengu að halda sér afmælisveislu fyrir jólin. Þá fór að renna á mig tvær grímur og ég spurði þau hvort ég mætti gera það sama? Hvort ég mætti bjóða vinkonum úr skólanum heim? Nei, það voru týndar til allskyns afsakanir sem gerðu það að völdum að ég ákvað að spyrja aldrei aftur út í þetta.

Þegar ég hugsa til baka, þá átti ég ekkert „slæma“ æsku þannig séð, hún var reyndar mjög ástlaus og köld en ekki beint slæm. Ég fæ aldrei nein hryllilega slæm „hugsanaflökk“ aftur í tímann og læt mér líða illa yfir því sem var. Alls ekki, ég veit um marga sem höfðu það virkilega slæmt og hafa það ennþá. Þau fengu strax stór ör á sálina sína, ör sem aldrei verða til friðs. Á ég , fullorðin konan að trúa því að það eina sem er orskavaldurinn af sjálfsvígshugsunum mínum, sé ástleysi í æsku? Guð minn góður hvað hægt er að sökkva sér þá í litla hluti!? Nei, ég trúi því ekki að það sé ástæðan, kannski partur af henni en alls ekki öll ástæðan. Ég er viss um að ef ég „kynni“ betur að elska, að þykja meira vænt um t.d. mug sjálfa, þá væri ég ekki í þessum sporum sem ég er í í dag. Það eiginlega skýrir sig sjálft... finnst mér.

Núna er ég búin að vera aðeins of lengi á þessu lúxus hóteli hér í borginni minni. Ég hreinlega þoli ekki þessa athygli sem ég fæ hér. Eftir að hafa leitað á netinu, fann ég heimagistingu á fallegum stað hér rétt við vatnið stóra. Það voru fallegar myndir sem voru á vefsíðunni og ég prófaði að hringja í fólkið sem rekur staðinn. Það var kekrt vandamál að fá gistingu og ætla ég að flytja mig þangað yfir í fyrramálið þegar ég vakna. Það er búið að vera dásamlegt að hafa þetta lúxusherbergi hér, en ég er bara orðin frekar þeytt á athyglinni eins og ég segi. Hlakka til að sjá og njóta umhverfisins í kringum gistuhúsið, það virkaði ekkert smá fallegt á myndunum.

Jæja, nú kemur svo rúsínan í pulsunni.....

Ég var að lesa athugasemdir við bloggið mitt (takk stúlkur) og þar var mér eindregið ráðlagt að hitta herra Cashmere Casanova og kannski bara deita gaurinn! Ég gat ekki annað en farið að brosa og það út í bæði.

Ég sá fyrir mér okkur (Mr. Nova, Casa Nova) liggjandi undir rúmteppinu, hann að blása frá sér sígarettureyk, ég með svitaperlur á enninu, uppgefin. Hann lýtur á mig, grafalvarlegur og segir „ Jacky Lynn, ég elska þig og vill eyða restinni af lífinu með þér“. Ég horfi á hann, segi ekkert en hugsa „ það verður nú ekki lengi minn kæri“.

Sko, meira að segja í dagdraumum mínum er ég ákveðin í það að halda áætlun.

En þetta er ekki búið, ég fór í gær á Starbucks kaffihúsið ágæta og svipaðist um eftir töffaranum mínum. Hann lét auðvitað ekki sjá sig. Það er ekki eins og líf mitt sé eins og Meg Ryan´s líf í You´ve got mail eða hvað ;). Nei hann kom ekkert þann daginn, heldur ekki daginn eftir (í dag sko). En það sem að gerðist er að ég bara sá annan töffara. Ójá, það hrynja inn hér huggulegir menn eins og laufin falla af trjánum. Það best við þennann töffara er að hann tók upp á því að spjalla við mig af fyrra bragði J. Óskaplega kurteisislega kinkaði hann til mín kolli þegar hann tók eftir því að ég var að stara á hann. Svo aftur þegar ég gatekki hætt að stara, og svo brosti hann og kom yfir til mín og settist hjá mér þegar hann stóð mig að því að glápa á hann í þriðja skiptið (hann hélt að það væri í þriðja skipti en ég hafði bara alls ekkert tekið af honum augun). Hann kynnti sig og ég gerði það líka og fékk ekkert smá mikin fiðring í magann. Hann spurði svo strax hvaðan ég væri, því þrátt fyrir að hafa búið hér í fjöldamörg ár, þá heyrist strax og ég opna munninn að ég er „Útlensk“ ef svo má að orði komast. Hann kemur sjálfur frá Canada og var hérna í borginni í viðskiptaerindum. Ótrúlegt en satt,þá er hann innan sama geira og ég var að hætta í. Við sátum lengi saman á kaffihúsinu og spjölluðum um heima og geima og ákváðum að fara út að borða á föstudaginn. Trúið þið þessu, ég að fara á date! Ekki hefði mig rennt það í grun fyrir örfáum dögum síðan.

En, eitt vil ég segja, þrátt fyrir alla skemmtilegu spennuna í kringum það að ég sé að fara á date, þá virðist tilfinning mín ekkert hafa vikið. Ég sit núna upp í rúmi og er búin að horfa út um gluggan í allt kvöld og velta upp hugsanlegum aðstæðum. Ég einfaldega hef engan áhuga á að verða ástfangin. Ég tel að ef ég yrði skotin í einhverjum, þá myndi það bara ekki endast. Svartsýn? Nei, bara raunveruleikatengd. En svo er það hitt. Ég langar til að leyfa mér smá spennulosun svona rétt í lokin, er eitthvað að því?

Jacky Lynn

Hrærð

Ég fékk afar falleg skilaboð frá æðislegri konu. Ég er viss um að ef aðstæður hefðu verið öðruvísi, þá hefði ég glaðlega lagt í 10 tíma ferðalag til að heimsækja hana í landið þar sem að hún býr.

Takk fyrir fallegt og innilegt boð kæra Jyderupdrottning. Ég fékk tár í augun þegar ég las þau. Ég held að ég gæti samt ekki treyst mér til að hitta neinn af því fólki sem raunverulega veit fyrirætlanir mínar. Það yrði einfaldlega of erfitt fyrir mig. Þó ég sé með klakabrynju gagnvart lífinu, er ég í raun afar viðkvæm sál. Enn og aftur, takk kæra.

Ég er of þreytt núna til að blogga meira en ætla að setja inn smá atburðarrás í fyrramálið þegar ég vakna. Góða nótt

Jacky Lynn

 

Cashmere Casanova og Kynlausir bangsar

Það var rólegt yfir mér í dag og í gær. Ég lét dagana líða án mikillar áreynslu eða of margra „hugsana“. Ég finn samt að ég er svolítið þreytt á þessu „aðgerðaleysi“ í mér. Ég er vön að hafa oftast nóg fyrir stafni en núna hangi ég á rándýru hóteli og geri ekki neitt af viti. Ég fór þó í gær á safnið stóra og eyddi þar dágóðum tíma. Ég fyllist attlaf ákveðinni lotningu þegar ég kem inn á svona stór söfn. Það er allt svo kyrrt og hljótt og munirnir bera yfir sér svo rólegt og yfirvegað karma að maður kemst við. Hér liggur til dæmis eld gömul beinagrind sem mér varð starsýnt á í töluverðan tíma. Hún er af ungri konu. Ég fann fyrir blendum tilfinningum til þessa. Ekki myndi ég vilja vera grafin upp og sett í sýningarkassa fyrir framan alþjóð. Á feimni mín sér engin takmörk, á hún að ná yfir landamæri tímans og dauðans?

Ég fór í dag til lögfræðingsins og gengum við frá nokkrum pappírum og sendum bréf á hita og rafmagnsveituna ásamt gasfélaginu. Þetta var eiginlega það síðasta sem ég þarf að gera til að vera endanlega laus við húsið. Ég sakna þess samt örlítið, það var mjög gott að búa þarna og sérstaklega um jólaleitið. Ég elska jólin. Það var aldrei gert mikið úr jólahátíðinni þegar ég var barn svo ég sór það þegar ég var 15 ára, að þegar ég eignaðist börn skyldi sko verða haldið almennilega upp á jólin á mínu heimili. Jæja , ekki komu nú blessuð börnin en ég hélt ávallt vel upp á jólin, hvort sem ég var ein eða með viðhengi (nýtt orð sem ég lærði á einu blogginu). 

Ég fór sem oftar á Starbucks kaffihúsið í miðbænum og sat og drakk minn tvöfalda latté með mapel syrópi. Það komu margir inn og settust og nutu kaffisins meðan ég staldraði við. Það kom meðal annars maður inn sem var klæddur í beige ítalskan cashmere frakka, alveg svona ekta módel týpa. Hann settist niður með kaffið sitt og blað og fór að lesa. Ég veit ekki afhverju en ég ætlaði ekki að geta hætt að starað á hann. Sem betur fer leit hann ekkert upp, las blaðið sitt og fór svo bara út í rigninguna. Ég sat hinsvegar eftir og fór að spá í hvaða skrítnu tilfinningar voru að vellast um inni í mér. Mér fannst þessi maður vera afar huggulegur og traustur að sjá, hann virkaði öruggur með sig og var algjör andstæða fyrrum kærasta míns sem, eins og ég hef sagt hér, var svona frekar lítið fyrir augað en því meiri persóna. Þótt svo við ættum alls ekki vel saman.

Ég datt næstum því af stólnum mínum þegar ég loks fattaði hvað var að gerast hjá mér. Ég var skotinn ! Ég sá semsagt huggulegan mann og varð bara skotin með það sama. Úff, ég hlýt að vera að fá Rósu frænku í heimsókn... á samt ekkert að byrja neitt fyrr en eftir rúmar tvær vikur eða svo. Það var skrítið að uppgötva það að ég varð skotin, ég átti ekki von á því að finna fyrir svoleiðis tilfinningu eins og ástandið er á mér þessa stundina. Ekki ætla ég nú að fara flækja þetta líf mitt enn frekar með ótímabærum ástarbríma. Annað væri það nú.

Ég ætla að finna mér annað kaffihús, vil ekki rekast á þennan Cashmere Casanova aftur !

Ef það er til guð, þá umbreytir hann öllum karlmönnum í litla kynlausa bangsa fram að brottförinni.

Jacky Lynn

Víg eða Morð?

Ég er mun skárri í dag en ég var í gær, líðanin er öll að koma til og sálartetrið er með hressari móti. Ekki að ég hafi verið í einhverri geðlægð, heldur fær maður bara svona daga sem eru drungalegri en aðrir. Það er spáð björtu og fallegu veðri í borginni minni á morgun og 17-20°c, það er hreint ágætt og mig hlakkar til að fara skokkhring í garðinum við vatnið. Það er yndislegt að skokka, ég hreinsa hugann svo vel og verð eitthvað svo upprifin þegar ég kem heim eftir góðan túr. Þetta er ein besta stress losunar aðferðin sem ég þekki.

Ég keypti nýja hlaupaskó í dag því hinir voru eitthvað slakir á límingunni, ég borgaði offjár fyrir þá og fann fyrir smá kökk í hálsinum vegna þess að ég á ekki eftir að nota þessa dýru skó hvorki mikið eða lengi. En hvað um það, ég ætla ekkert að loka mig ofan í kistu fyrr en feita konan er búin að syngja! Þannig að ég ætla að reyna að lifa mínu lífi fram að deginum ákveðna, brottförinni.

Ég las kommentin ykkar og þakka ykkur fyrir. Ég vil svara KG og HH. Það er þannig, að ég geri mér 100% grein fyrir því elskurnar mínar, að það er fólk í þessum heimi sem hefur það margfalt verra en ég. Ég sjálf, hef lagt töluvert af mörkum til þess að styðja við marga af þeim minna gæfusamari. Ég hinsvegar er ekki að setja mig í samhengi við erfiðleika annara þegar ég tek þessa ákvörðun um að enda líf mitt. Afhverju ætti ég að gera það? Virkar það virkilega fyrir einhvern, að lýta upp úr eigin erfiðleikum og hugsa, fjárinn, það eru milljónir þarna úti sem hafa það verra en ég og fara svo bara að fleuta af einskærri hamingju? Úff, ég vildi að þetta væri svo auðvelt stúlkur. Þá myndi ég hrista þessa „Dauðaósk“ af mér með það sama. En málið er bara ekki svona einfalt, ég hef kannski takmarkaða hæfileika til að koma tilfinningum mínum til skila á prenti, en málið er bara að ég sé hreinlega engan tilgang með lífinu. Ég er södd lífdaga eins og ég las í bók eftir Nóbel skáld forðum daga. Mér líður eins og ég sé 150 ára gömul og búin að fá mitt út úr lífinu. Það er ekkert eftir. Ég get ekki átt börn, get ekki hugsað mér að ættleiða, enda þyrfti ég þá að gifta mig vegna strangra reglna, og hvað þá? Hvað á ég þá að gera?

Eins og kom fram framarlega í blogginu mínu, þá tel ég mig búna að fara allar þessar venjulegu leiðir til þess að koma hugsunum mínum í „normal“ farveg. Það er bara ekki að virka. Ég tók svo að lokum og takið eftir að lokum, þessa drastísku ákvörðun, að enda þetta allt saman. Ég er bara alveg sátt við það. Eftir að ég sætti mig við það, þá fékk ég loks frið og ró í sálinni. Það eru margir mánuðir síðan ég tók ákvörðunina svo ég er ekkert að ana út í eitt eða neitt. Ég er meira að segja búin að láta húsið mitt standa á sölu og selja það, bíllinn er farinn líka og allt innbú, ég á ekkert eftir nema tvær töskur af fötum, snyrtitöskuna mína og handtöskuna góðu.

Málið er bara, held ég og leiðréttið mig ef ykkur finnst ég fara með rangt mál, að það er svo mikið tabú í kringum sjálfsmorð í samfélagi mannanna. Meira að segja í trúnni er litið niður á sjálfsmorð. Orðið er meira að segja ljótt „Sjálfs-Morð“. Það er jú einnig hægt að kalla þetta sjálfsvíg sem mér finnst skárra orð í ljósi atburða eða hreinlega „Brottför“ sem ég nota nú oftast hér á MBL. Það er svo innprentað í okkur að sjálfsmorð er leið aumingjana út úr erfiðleikum, erfiðleikum sem oftast er hægt að leysa eða jafnvel lagast af sjálfu sér eftir x langan tíma. Þá, ef viðkomandi hefði nú beðið aðeins lengur, hefði allt „reddast“ fyrir hann/hana.

Í mínu tilfelli er þetta bara ekki svona! Ég hef auðvitað velt þessu heilmikið fyrir mér en það ber allt að sama brunni, líf mitt er alls ekki fullnægjandi fyrir mig og þess vegna finnst mér ágætt að geta bara endað það með nokkrum litlum töflum. Ég skil siðferðið bak tabúinu, en finnst í lagi að gera þetta ef maður gerir þetta eftir skipulagningu og umhugsun.

Ég skil engan eftir í sárum eða söknuði. Ég á, eins og komið hefur fram, tvær góðar vinkonur og þær báðar skilja mig og styðja 100% !

Svo er það málið,afhverju er ég að úthella tilfinningum mínum hér á Íslenska MBL? Við því hef ég fá svör, og þó. Þið kannist væntalega við það að úthella tilfinningum yfir einhvern sem maður þekkir ekki, er oft gott? Þannig líður mér með MBL. Ég hef lesið íslensk blöð gegnum árin og fór að fylgjst með moggabloggi um leið og það kom út, en aldrei tekið þátt fyrr en núna. Mig langaði bara svo að einhver vissi brot af sögu minni. Þetta var hugsað sem eftirmæli um Jacky Lynn, lái mér það hver sem vill.

Ég verð að viðurkenna að ég átti síst von á því að eignast „Bloggvini“ ! Það kom mér einna mest á óvart. Ég hafði alveg búist við kommentum eins og „Hættu við kerling“ eða „Láttu ekki svona“ en að ég fengi skemmtilega bloggvini var alveg fjarri mínum huga. Svo ég ætla að þakka ykkur bloggvinir mínir Jac, Ditta, Jyderupdrottning, Helga Skjól , Berglind Nanna og Kristín Gunnars. Takk fyrir kommentin ykkar. Þið hin sem að kommentið hjá mér, vinsamlega lesið bloggið mitt yfir áður en þið kommentið eitthvað frá hjartanu og biðjið mig um að „hætta við“. Það mun ég ekki gera, gefið mér frekar stuðning eða sleppið að kommenta J

Hér er komin nótt og ég er farin að sofa. Góða nótt.

Jacky Lynn

  

Lélegt sæði, nei nei bara virkar ekki á mig?

Ég er svolítið aum þessa stundina, líður ekkert allt of vel. Það er að taka örlítið á mig hver staðan er í mínu lífi.

 Ég átti fallegt gærkvöld, ein út að borða á afar fallegum og notalegum veitingastað. Maturinn óaðfinnanlegur, þjónustan frábær en ég var svolítið litin hornauga fyrir að sitja ein á svona dýrum stað. Ég reyndi að láta það ekki fá á mig en þegar maður situr svona alein við borð í stórum sal, fullum fólki , þá vekur maður eftirtekt. Mér leið eins og "Kærastinn" hefði ekki komið... svikið mig. Fólk horfði þannig á mig líka.

Ég var mikið að spá í að standa upp eftir eftirréttinn og hlaupa hágrenjandi út með maskarann lekandi. Fólk hefði þá örugglega fengið eitthvað fyrir peninginn. En nei, ég kláraði bæði matinn og dásamlegan eftirréttinn og fékk mér svo kaffi að lokum. Ég sat bara og horfði róleg út í loftið, á allt og ekkert. En inni í mér barðist litla hjartað mitt. Ég get lofað ykkur því að ég geri þetta ekki aftur. Ég á auðvitað eftir að fara út að borða aftur, en alls ekki á svona flottan stað og það ein. Frekar leigi ég mér vin/vinkonu ;)

Svefnmynstrið er orðið svolítið brenglað hjá mér, ég er farin að sofa seint og síðarmeir og vakna seint. Það er mjög ólíkt mér enda er ég týpísk A manneskja, snemma að sofa og vakna snemma. Núna á ég það til að sitja við tölvuna langt frameftir og skoða blogg, fréttir og auðvitað spjallhópinn minn.

Ég fór að spá gærkvöld, eftir að ég var komin upp á hótel, hvort ég stæði í þessum sporum ef ég hefði átt börn?

Ég reyndar efa það, ég gæti ekki gert þeim það að yfirgefa þennan heim og skilja þau/það eftir! Hvílík sjálfselska að gera það. Er þá kannski lausnin fyrir mig að eignast börn og hætta við "brottförina"? Hmmm svolítið seint í rassin gripið að hugsa svoleiðis. Nei það var því miður ekki möguleiki fyrir mig að eignast börn. Var eitthvað að mér ? Nei, það sögðu læknarnir að svo væri ekki. Ég fékk aldrei neinar útskýringar á því afhverju ég varð ekki ólétt í þessum samböndum sem ég var í. Ég hætti á pillunni meðan ég var með strák sem ég var með í "gamla" daga, en eftir reglulegar samvistir, varð ég ekki ólétt. Við vorum ekkert sérstaklega að "reyna" en vorum svosem bæði tilbúin. Eftir tæpt ár, fór ég í skoðun og það kom ekkert sérstakt út úr henni. Allt virtist virka ágætlega þarna inni. Strákurinn fór líka í athugun og það var það sama með hann, fjöldi sæðisfruma var ekki í hámarki en alveg innan græna svæðisins. Okkur var bara ekki ætlað að eignast barn saman hugsuðum við. Ég endaði sambandið stuttu seinna. Hann var framhjáhaldari þessi elska. Í dag er hann giftur og býr í hjólhýsi með konu og 4 börnum. Greinilega ekkert að "sæðinu" hans, nema að konan sé líka framhjáhaldari :)

Ég syrgi það stundum að eiga ekki börn, en það er með það eins og svo margt. Ef maður hefur ekki átt það, kann maður ekki alveg að meta það..... úff, skiljið þið hvað ég er að reyna að segja?

 

Ég ætla að hætta núna og fara í háttin.

Jacky Lynn

Um mig, frá mér

Ég er orðin hagvön hér á hótelinu flotta. Það kemur starfsfólk hingað upp og stjanar í kringum mig eins og ég sé eðalborin. Þetta gæti alveg auðveldlega vanist. Samt á þessi lífsstíl ekki alveg við mig, ég er of feimin við allt þetta fólk sem er sífellt að reyna að geðjast mér í von um þjórfé.

Það sem er að angra mig núna er þessi blessaður lögfræðingur minn. Það lýtur út fyrir að það sé töluverð pappírsvinna við að ætla að senda ösku einhvers yfir hafið. Ég spurði hann á móti hvort honum þætti ekki ágætt að fá borguð laun fyrir vinnuna sína? Enda var hann fljótur að biðjast afsökunar, auðvitað væri þetta aðeins meiri vinna en hann myndi sjá til þess að hún yrði unnin.

Ég gat ekki annað en farið að brosa eftir þetta símtal. Hvað ef aumingja ég, öskubuskan sjálf, yrði svo bara skilin eftir í óskiladeildinni á pósthúsinu eða flutningsfyrirtækinu vegna þess að pappírsvinnan klúðraðist ! Ég sver það hér og nú að ég skal valda því fyrirtæki ómældum reimleikum ef svo verður, sjáið bara til.

Núna sit ég á bókakaffi húsi og er að svara vinnutengdum e-mails. Þó að ég sé hætt, þá á ég ennþá eftir að skila af mér ýmsum smáverkefnum. Ég samdi um að fá að gera það svona svo ég þyrfti ekki að vera mæta í vinnuna, þó ekki sé langt fyrir mig að fara.

Ég hugsa ekki svo mikið um dauðann eins og ég hélt ég myndi gera og þá sérstaklega eftir að ég hætti að vinna. Þetta hugarástand mitt má samlíkjast við það að vera fara í ferðalag eitthvað langt í burtu. Ég er að "reyna" að láta hugan ekki dvelja við það því þá verður maður svo spenntur. Þið skiljið?

Ég var spurð af nýrri bloggvinkonu, af hverju?

Ég er einfaldlega búin að missa lífslöngunina. Það er eiginlega ekkert flóknara en það. Eins og ég segi í upphafsblogginu, þá er ég auðvitað búin að tala við sálfræðing, búin að reyna að brjóta mynstrið og allt það en lífsneistinn minn er bara slokknaður, dáinn! Það furðulega við þetta allt er að ég tel mig ekki eiga í neinni krísu... þannig séð. Þetta er búið að vera langt ferli og alls engin skyndiákvörðun.

Það er svo komment á síðustu færslu sem að maður einn segir að honum finnist þetta vera ótrúlegt hjá mér og það vanti kulda og sannfæringarkraft í færslurnar mínar? Ég gæti auðvitað sagt eitthvað ískalt núna og fyllt það svar miklum sannfæringarkrafti.... en þá væri ég bara að geðjast þér vinur. Það hef ég ekki nokkrurn áhuga á.

Ég er að skrifa þetta blogg til að létta á mér og mínum tilfinningum, hvort sem þær eru kaldar eða  ekki kaldar, sannfærandi eða ekki sannfærandi. Um trúverðuleika bloggsins míns... verðið þið að eiga við sjálfa ykkur. Ég mun ekki eyða meiri tíma í að sannfæra einn eða neinn.

Jacky Lynn 

Bacon og egg

Ætli ég sé ekki búin að ganga meira í dag heldur en ég hef gert síðustu 10-15 árin eða svo! Ég tel auðvitað ekki skokkið með, en það er öðruvísi ekki satt?

Ég vaknaði snemma í dag og enn og aftur var það dásamlegur morgunmatur sem kom upp á herbergið. Ég gerðist svo djörf að panta mér steikt egg og bacon ásamt stóru glasi af ferskum appelsínusafa, fyrir utan þetta hefðbundna sem ég er vön að fá mér, það er jógúrt með múslí, soðið egg, ferskir ávextir og sjóð heitt te með sítrónu. Ég tók ekki nema svo sem munnbita af svínakjötinu, þá fékk ég klígjuna upp í háls. Mig langaði samt að prófa svona morgunmat en eftir þetta mun ég aldrei skilja þá sem leggja sér svona bras til munns á morgnanna.

Eftir að hafa snætt restina af morgunmatnum, sett upp andlitið og klætt mig, lá leiðin sem oftar niður á uppáhalds kaffistaðinn í miðbænum. Ég pantaði mér latté og fór að skrifa á fartölvuna mína. Ekki þessar línur reyndar, heldur bréf til lögfræðingsins sem sér um mín mál. Ég er búin að ákveða það að láta brenna mig eftir að sálin hefur yfirgefið þennan kropp sem hefur þjónað mér ágætlega í tæplega 40 ár. Ég vil að askan verði geymd í duftreit í kirkjugarði sem er ekki langt frá borginni þar sem ég er fædd. Ég veit ekki hvernig það gengur fyrir sig að þvælast með ösku látinna á milli landa en það ætlar lögfræðingurinn minn að finna út fyrir mig. Hann er vanur að sjá um dánarbú svo það ætti ekki að vefjast fyrir honum að finna út úr því fyrir mig.

Ég er pínulítið andlaus í dag, finnst allt í einu svo tilgangslaust að vera opna sig eitthvað hér á morgunblaðsblogginu. Ég ætla samt að þrauka því að ég var búin að setja þetta allt svo skipulega upp hjá mér og einn hluti af því var einmitt að blogga um síðustu dagana.

Jacky Lynn

Grár Sunnudagur

Ég verð að segja að andleg orka mín var í algjöru lágmarki í gær. Það var grár sunnudagur fyrir utan gluggana hér á flotta hótelinu sem ég gisti á, útsýnið er reyndar alveg dásamlegt en því miður skín hvorki sól í sinni né heiði eins og sagt er.

Ég byrjaði daginn á afar góðum morgunmat, uppi á herbergi að sjálfsögðu og svo tók við þetta hefðbundna, að koma sér í að gera eitthvað. Sunnudagar hafa oftast einkennst af mikilli leti hjá mér. Ég hef forðast eins og heitann eldinn að fara í matarboð eða einhverja þá atburði sem krefjast beinlínis að ég sé þar meira heldur en í anda. Ekki að ég sé mikil mannafæla, heldur meira það að ég bara þarf á Sunnudögum að halda til að hlaða rafhlöðurnar. Þó að ég lifi frekar fábrotnu lífi og þá sérstaklega síðustu 5-6 árin, þá eru bara sunnudagar í mínum huga, endurhleðsludagar. Hvernig leit venjuleg vika út í mínu lífi?, spyr ég sjálfa mig núna á þessum tímamótum.

Mánudagur: Vakna um 05:30, sloppur, pissa, tannburstun, athuga bauga undir augum, þvæ andlit með köldu vatni, set á mig krem, fer og kveiki á kaffivélinni, næ í blað dagsins á dyrapallinn. Svo er notið þess að sitja ,lesa blaðið, drekka kaffið og borða ristað brauð með ost og appelsínumarmelaði. Geri mig klára fyrir vinnu, keyri í vinnuna, meðtek ysinn og þysinn í henni fram að klukkan 16:30 og þá er keyrt heim. Stoppa kannski í búðinni á horninu á götunni minni, versla örlítið ef á þarf að halda, svo heim. Skokka oftast strax eftir einfaldan kvöldmat og spái í hvert einasta skiptið undanfarin 2 ár, af hverju ég er ekki búin að fá mér iPod? Hleyp nákvæmelga 6,5 kílómetra í hvert skipti og finnst það akkúrat hæfilegt fyrir mig. Eftir hlaupin er farið í sturtu, sett annaðhvort tónlist á græjurnar eða kveikt á TV. Ég á það líka til að gleyma mér yfir fartölvunni að lesa bloggfærslur hjá ýmsum kjarnakonum. Yfirleitt leiðast mér bloggskrif karlmanna, veit ekki afhverju, kannski ekki nógu mjúkir fyrir mig. Það er þó einn og einn sem ég hef merkt inn í bókamerkin mín. Spjallþráðaumræður hef ég lítin áhuga á að taka þátt í en er með fastar færslur á einn sem viðkemur æðri hugsun og sjálfsíhugun. Þar er ég reyndar ein af stjórnendum en kem fram undir dulnefni eins og flest allir þar inni. Fólk úr öllum stigum þjóðfélagsins skiptist á skoðunum þar inni.

Ég er semsagt afar fábrotin manneskja, finnst mér í það minnsta, kannski er líf flestra bara svipað og mitt, flestra sem búa einir kannski. Ætli það sé ekki töluvert erfiðara að vera með þetta lífsmynstur og eiga maka og börn? Ég reikna nú bara með því.

Ég gerði nú heiðarlega tilraun til þess að næla mér í eiginmann, ójá, ég er engin sjálfkjörin nunna!! Alls ekki, auðvitað hef ég og hafði, mínar langanir og þrár, annað væri það nú!

Eiginmannsefnið:

Tall dark and handsome..... ? Nei ekki aldeilis, hann var lágvaxinn, 1,72cm (ég er 1,78) farinn að gildna um miðjuna og það sem var eftir af hárinu hefði ekki dugað í hárkollu á barbídúkku ! Hann var óöruggur í fasi og jakkafötins hans fóru honum afar illa. Það var eins og fyrrverandi konan hans hefði keypt jakkaföt 3 númerum of stór á hann og soðið þau svo í mannætupotti í tvo daga áður en hún lét þau þorna af sjálfsdáðum í einum kuðli inni í skáp. Ég sá hann fyrst þegar hann kom í vinnuna til mín fyrir um það bil 4-5 árum. Hann átti tölvufyrirtæki sem hannaði samskiptapakka fyrir teiknistofur (fer ekki nánar út í það). Þar sem að fyrirtækið sem ég vinn vann hjá, átti einmitt í viðskiptum við Teiknistofur og þessháttar, féll það í minn hlut að sjá um samskiptin við þennan ágæta en illa tilhafða mann. Hann var þó hreinlegur, það mátti hann eiga. Kunni hann að spjalla við konur? Nei, ekki þó hann fengi borgað fyrir það. Ég hitti hann á hverjum degi nánast í tvær vikur þegar yfirmaður minn bað mig um að bjóða honum, ásamt sameiganda hans að fyrirtækinu, út að borða í hádeginu til að ganga frá kaupum á þessu samskiptatæki og þjónustu við það næsta árið. Ég var steinhissa á þessari bón yfirmanns míns og benti honum réttilega á að við hefðum innréttað fundarsalinn fyrir ótrúlega upphæð fyrr um haustið og gætum allt eins notað hann til að ganga frá samningum? Hann bað mig allra blíðlegast um að fara með þeim ásamt ritararanum mínum, á þennann hádegisfund.

Ég komst síðar að því að það var sett sem skilyrði af þeirra hálfu, að ég kæmi með út að borða áður en samningar yrðu undirskrifaðir !!! Karlmenn !!

Fundurinn fór bara vel, minn maður mætti í nýjum jakkafötum en guð minn góður, þau höfðu fengið nákvæmelga sömu meðhöndlun og hin fötin hans! Var einhverjum svona illa við aumingja mannin? Ég borðaði lítið meðan á matartímanum stóð en hlutstaði því betur á það sem hann hafði að segja. Það kom í ljós að undir hrjúfu yfirborðinu, var afskaplega fallega þenkjandi maður. Við náðum afar vel saman þennan "skipulagða" hádegisverð og ákváðum að hittast helgina eftir. Prívat.

Ég er alls ekki vön að falla kylliflöt fyrir neinum. Féll ég kylliflöt fyrir honum? Já, ég gersamlega missti mig í rómantíkina. Ef rómantíkin væri sjór, hann væri ísjaki, þá var ég Titanic ! Rúmt ár leið í algerri sælu þar sem að hver dagurinn var öðrum betri, sætari, rómantískari og að lokum..... ógeðslegri !!

Hvað gerðist?

Sko, ef þetta væri nú almennileg skáldsaga, þá kæmi hér krassandi hlutinn.... hér væri hægt að setja inn hvernig ég fann kvittanir frá vændishúsi, hverig ég komst að því að hann var hommi og hitti sjóaða leðurhomma á gaybarnum hinumegin við sjúskaða Thai-matsölustaðinn, hvernig ég, eftir dramatíska eftirgrennslan á internetinu, komst að því að hann var höfuðpaurinn í alþjóðlegum ****-klámshring!!! En nei, því miður er þetta ekki þannig saga.... það var engin dramatík í kringum sambandsslitin. Ég var eins og batteríslaus víbrator..... alveg á fullu spani, en svo stopp og það á versta mögulega augnabliki. Við vorum í kirkju og það var yndislega fallegt brúðkaup í gangi. Starfsfélagi hans og sameigandi að fyrirtækinu þeirra, var að gifta sig. Ég var brúðarmeyja ásamt tveimur öðrum konum á svipuðum aldri og ég. Brúðarvendinum var fleygt og eins og í lélegri  klisjukenndri bíómynd, greip ég vöndinn! Ég sver að ég ætlaði ekki að grípa, en þar sem ég rétti upp hendurnar til að fylgja hinum konunum, flæktist blessaður vöndurinn í hendunar á mér og ég sat uppi með hann, ásamt milljón hamingjuóskum um væntanlega giftingu! Jafnvel unnusti minn horfði á mig með stjörnur í augum og másaði í eyrað á mér "Eigum við ekki að fara að spá í giftingu?" Úff, ég vissi samstundis að þetta var búið. Það eru bara konur sem hafa leyfi til þess að kollvarpa sér svona í ástarmálum, eina stundina hamingjusamar, þá næstu með gæsahúð af hryllingi yfir unnustanum og geta ekki með nokkru móti eytt með honum meiri tíma, hvað þá ævinni.

Ég er vön að koma hreint fram og sagði honum þetta sama kvöld að ég endurgyldi ekki lengur tilfinningar hans. Skilnaðurinn var mjög hreinlegur, við bjuggum ekki saman, vorum ekki með sama fjárhag eða neitt sem flækti málin að óþörfu. Við bara hættum að hittast. Það var ekki erfitt fyrir mig og ég hafði ekki áhuga á því að vita hvort þetta væri erfitt fyrir hann.

Já þetta hljómar afar kalt eins og ég rita þetta hérna niður, en ekki gleyma því að ég er ekki alin upp við ástríki eða væntumþykju. Ég fann ekki að ég elskaði þennan mann, væntumþykja er ekki nóg að mínu mati til þess að giftast viðkomandi. Ég féll fyrir honum, en það entist ekki.

Ég gekk áðan niður í miðbæ. Það fór að rigna og gott ef það voru ekki þrumur og eldingar einhversstaðar ekki fjarri. Ég ætlaði að fara á safnið, en gleymdi því að sjálfsögðu að flest öll söfn víða um heim, eru lokuð á mánudögum. Sat á kaffihúsi og drakk double latte með mapel syrup. Gott kaffi getur gert skyndikraftaverk á beygluðum manneskjum.

Ég ætla að þakka fyrir lesturinn í bili og minna á að þetta er nokkurskonar minningagrein um mig. Ef þú ert búin að lesa alla leið hingað niður, hlýtur þér að finnast eitthvað áhugavert við það sem ég er að skrifa. Ég er ekki vön að tjá mig mikið, en ég er að uppgötva nýja hlið á mér með þessum skrifum. Hálf kaldhæðnislegt að það skuli vera á þessum tímamótum í lífi mínu.....

Jacky Lynn 

 

 

Ofurölvi?

Best að svara fyrirsögninni strax, ég varð ekki ofurölvi í gærkvöld í kveðjuhófi sem að vinnan hélt mér til heiðurs. Það var reynt ítrekað að fá mig til þess að drekka frá mér vitið, en það tókst sem betur fer ekki :)

Ég fór niður með lyftunni í gær og hún stöðvaðist í hótel andyrinu, við deilum skrifstofum með hótelinu og eru þær á efstu hæðinni. Kveðjuhófið átti að byrja upp á skrifstofu en svo var stefnan að fara á huggulegan skemmtistað hér rétt hjá. Það var búið að gera skrifstofuna alla huggulega og setja upp borða með nafninu mínu og falleg kveðja undir. Ég fékk tár í augun þegar allt liði brast í söng og sungu fyrir mig "Hin gömlu kynni gleymast ey", lag sem er venjulega sungið á miðnætti hvert gamlárskvöld.... svo var skellihlegið og gert mikið grín að mér og starfsháttum mínum. Unga stúlkan sem er íhlauparitari, var búin að klæða sig upp í svipaða dragt og ég er stundum í, kom fram og hélt örlítinn leikþátt um mig og gerði það listilega vel. Hún er á kolröngum stað í lífinu, ætti að vera nema leiklist við konunglega leikhúsið frekar en að vera ritari eins og hún stefnir á. Hún var bara snilld. Hún endaði litlu sýninguna sína á því að leggja flatt handarbakið á ennið á sér og stynja hátt.... "ohhh ég er bara farin héðan, farin heim á æskuslóðir þar sem að fólk er vonandi búið að gleyma hversu skapvond og ráðrík ég var" Við gátum ekki annað en skellihlegið því að þetta er sem betur fer afar ólíkt mér og mínu skapferli.

Eftir að hafa borðað snittur og smákökur, fórum við svo út á lífið. Skemmtistaðurinn stóðst allar væntingar og var mjög gaman þar innandyra.

Þar sem að ég er lítil dansmanneskja, sat ég nánast allt kvöldið og spjallaði við starfsfélagana, eða réttara sagt, fyrrum starfsfélaga. Allt gott tekur enda og þannig var það einnig í gærkvöld. Ég gekk heim á hótel eftir að hafa kvatt þá sem voru ekki þegar farnir heim. Það var fallegt veður í borginni minni í gærkvöld og alls ekkert slæmt að ganga þennan stutta spöl á hótelið.

Svítan beið eftir mér og það fyrsta sem ég tók eftir var stór rósavöndur á miðju stofuborðinu. Hissa gekk ég að honum og las meðfylgjandi kort. Þetta var auðvitað frá vinkonu minni í Cleveland enda vissi svosem engin að ég var stödd hér á hótelinu. Takk mín kæra vinkona, vöndurinn er æðislegur

Þetta er reyndar ekki vöndurinn en hann er alls ekkert ósvipaður.

Eftir að hafa farið í sturtu fór ég bara að sofa. Vaknaði svo hress í morgunsárið og fékk morgunmat upp á herbergi. Það er mesta furða miðað við hvað ég get borðað að ég skuli vera þó þetta grönn?

Núna sit ég hér og hugsa næstu skref í áætlun minni. Ennþá vottar ekki á löngun til að hætta við. Ég er búin að skipuleggja þetta niður í minnsta smáatriði og held bara að allir lausir endar séu hnýttir. Ég er hinsvegar búin að ákveða dagsetningu og ætla að halda mig við hana. Þó ekkert sé því fyrirstöðu að framkvæma áætlunina á morgun.

Jacky Lynn

Minningum eytt ! Lífinu eytt !

Það voru farnar 2 ferðar á Endurvinnslustöðina hér í hverfinu, ein í gær og ein í morgun. Maður sem er húsvörður í stóra húsinu hinumegin við götuna, var svo elskulegur að bjóðast til að nota vinnubílinn sinn og hjálpa mér með síðustu kassana eða þá sem að þrifaliðið tók ekki. Hann tók örugglega eftir því að í amk einum kassanum vour myndaalbúm, en hann er mjög hægverskur eldri maður og spurði ekkert. Það hentaði mér ágætlega því ég var í miklu ójafnvægi við að henda þessum minningum mínum.

Líf mitt eins og það leggur sig, var í þessum örfáu kössum. Merkilegt hvað maður getur saknað dauðra hluta. Það er ekki eins og ég hafi skoðað þessi albúm á hverjum degi, eða á hverju ári ef út í það er farið. Það voru reyndar margar persónulegar myndir sem ég hafði upp á arinhillunni og á myndaveggnum mínum og þær hafði ég auðvitað fyrir augunum nánast daglega, en hvenær virkilega "skoðar" maður svona myndir? Er það ekki einna helst þegar einhver kemur í heimsókn og fer að forvitnast um fólkið? Í mínu tilfelli var það sennilega þannig. Minnið er ekki betra en það.

Eftir að húsvörðurinn hafði keyrt mér heim, gat ég ekki boðið honum upp á kaffisopa eða neitt, því að húsið stendur tómt eftir. Hann lofaði mér að fylgjast með því þar til nýja fólkið flytti inn. Ég þakkaði honum kærlega fyrir og dáðist að góðsemi hans. Það var ekki laust við að hann roðnaði örlítið þegar ég smellti kossi á vangann á honum en ég bara stóðst ekki mátið.  Yndislegur maður sem á örugglega bústna indæla konu sem bakar fyrir hann á hverjum sunnudegi.

Ég læsti húsinu í síðasta sinn og keyrði niður í bæ á hótel sem er í sama húsi og skrifstofan mín. Ég sit núna uppi á herberginu sem varla hægt er að kalla herbergi heldur ætti að heita íbúð því að ég tók bara sjálfa "Forseta-Svítuna" takk fyrir! Afhverju ekki að láta stjana við sig svona annað slagið. Ég get svarið það mér datt allt í einu í hug myndin með henni Queen Latifha, þar sem hún er greind með einhvern sjúkdóm sem átti að draga hana til dauða á stuttum tíma og fór á eitthvað svaka hótel í sviss eða einhversstaðar og lifði eins og milljónamæringur í einhverja daga. Kannist þið við myndina? Æ þetta var nú meiri þvælan en það var hægt að brosa við og við að henni. Ég hef enga sérstaka þörf fyrir að láta bera mikið á mér út á við, svo ég ætla bara að hafa það huggulegt hér á herberginu fram að kveðjuhófinu í kvöld.

Hvað ætli sé "hinumegin" ?

Ég held að dauðinn sé bara endanlegur, svartur og tómur. Það eiginlega er bara huggandi fyrir mig. Ég gæti ekki hugsað mér að "ganga aftur" og sjá kannski ástvinina/ættingjana og hvernig þeir lifa sínu lífi og ég bara starandi draugur og geta ekkert gert !! Úff nei það er ekki fyrir mig. Himnaríki? Er það hugsað sem stórt ríki á himnum þar sem að englar búa? Hvernig er fyrirkomulagið? Ætli það sé eins og vel skipulögð borg, með götum eða svifbrautum, því engla geta svifið eða flogið. Ætli það sé ekki töluverð mannmergð eða réttara sagt englamergð þar? Er himnaríki svo stórt að það er margra daga gangur/svif til að hitta á guð? Er guð celerbrity sem er of mikilvægur til þess að spjalla við almennan engil. God has left the building.

Ég vona að engin lýti á þessar hugrenningar sem guðlast. Það er alls ekki ætlunin að vera með einhverja niðurlægingu á Guð, þetta eru bara hugrenningar konu sem trúir ekki alveg á Guð en ætlar alls ekki að afneita honum á neinn hátt. Ef ég á eftir að hitta hann, þá efa ég ekki að hann muni skilja þessar pælingar og hendir mér ekkert niður til heljar fyrir að lasta hann :)

"Kona, þér löstuðuð vora tilveru á Morgunblaðs bloggrásinni, þér skuluð dæmdar til vistar í Helvíti, Hinn svarti engill, kann að höndla konur eins og þér eruð".

Nei, ætli það.

Það er kominn tími á varalit, makeupp og slatta af hárspreyji.... ég ætla að vera fín í kvöld. Ég vona að þetta fólk, þessir félagar, hafi minningar um mig þar sem ég leit afar vel út, ekki bara í vinnudragtinni ;)

Eins og ég hef áður sagt, það er heilmikill léttir fyrir mig að skrifa þessar línur hér á Mogga blogginu. Ég lýt á þetta sem smá sálarhreinsun.

Jacky Lynn