Frábær dagur í gær og þessi byrjar vel.

Ég verð að deila því hér með ykkur að ég átti bara frábæran dag í gær.

Eftir að "pökkunarliðið" hafði lokið störfum, tók þrifaliðið við og ég fór út svo ég væri ekki fyrir. Ég gekk niður að kirkjunni sem er hér í götunni hjá mér og tók varlega í hurðarhúninn. Hann snérist og ég gekk inn í kalda dimma kirkjuna. Ég hafði hálft í hvoru átt von á því að hún væri læst svo ég var hálf fegin innra með mér. Ég gekk inn gólfið og settist á fremsta bekkinn með útsýni yfir altarið og jesú á krossinum. Ég sat bara þarna og starði á krossinn þar til mig verkjaði í augun. Það var svo mikil ró og friður þarna inni að ég hef bara ekki fundið annað eins. Eftir að hafa setið þarna í rétt um 20 mínútur, fór ég að skæla. Alveg óvart eiginlega, það bara runnu tárin en ég spáði ekkert í það og leyfði þeim að renna. Það var svosem engin þarna inni á þeirri stundu. Ég lét hugan reika en kom alltaf að sama punktinum, ég er að fara að deyja. Spurningarnar hrönnuðust upp og ég reyndi að svara þeim með sjálfri mér. Er ég að gera rétt? Á ég ekki bara að hætta við? Ég var í miðjum klíðum að rökræða við sjálfa mig þegar presturinn kom gangandi inn kirkjugólfið. Hann leit snöggt á mig og það fór ekki framhjá honum að ég átti greinilega í einhverju tilfinningaróti.

Hann spurði afar varfærnislega, greinilega vanur öllu, hvort hann gæti aðstoðað mig eitthvað? Ég horfði á hann, en hristi svo höfðuðið og sagði honum að ég væri ekki raunverulega trúuð kona. Hann brosti og sagði að eitthvað væri nú samt stutt í einhverja trú hjá mér því annar væri ég varla þarna inni hjá honum á svona fallegum degi. Ég gat ekki annað en brosað því þetta var hárrétt hjá honum. Jú, maður heldur alltaf í barnstrúnna ekki satt? Hann spurði mig aftur hvort það væri eitthvað sem ég vildi ræða um við hann, prestinn?

Ég sagði honum að það væri ekkert sérstakt að. Ég gat bara ekki farið að ræða það við mann kirkjunnar að ég planaði að taka eigið líf. Sjálfsvíg eru ekki viðurkennd af kirkjunni og ég hreinlega óttaðist að fá einhvern fyrirlestur sem ég var ekki tilbúin að taka á móti. Hann brosti og bað mig um að kalla í hann ef það væri eitthvað. Ég þakkaði fyrir og sat áfram í smá tíma eftir að hann var farinn og bað hljóða bæn. Ég svaraði spurningunum mínum.... ég er, ennþá amk, 100% viss um að ég er að gera rétt.

 Ég fékk töluverða ró í sálina eftir að hafa setið þarna og verð að viðurkenna að ég er hissa að ég hef ekki farið oftar í kirkju. Ég mæli alveg með því að fólk kíki þarna inn, bara svona upp á ró og frið með sjálfu sér.

Ég gekk svo niður í miðbæ, svolítið stefnulaust, settist á kaffihús og pantaði mér tvöfaldan latte.

Ég dró upp fartölvuna og skoðaði netsíður hjá ferðaskrifstofum. Eftir að hafa browsað svolítið, fór ég að pæla í afhverju ég ætti að vera fara eitthvað ? Segjum sem svo að ég fari nú og skoði Pýramídana.... hvað svo? Hvað á ég að gera við þær upplýsingar.... ? Það er afar stuttur tími eftir á kortinu mínu og ég hef ekkert með þessar upplýsingar að gera... ég hef engan til að deila með mér þessari upplifun sem Pýramídasýnin væri, því þá að vera standa í því ? Ekki ætla ég að geyma minningarnar til efri ára..... Ég þoli ekki hvað ég er köld stundum. Köld inni í mér. Það er auðvitað þess vegna sem ég er að fara í ferðalagið óendanlega. Einmitt út af því. Ég hef ekki þetta "drive", þennan hvata til að halda áfram.

Ég hætti við öll löng ferðalög, ég ætla bara að vera hér heima í yndislegu borginni minni. Ég er fædd á öðrum stað í heiminum, en flutti hingað fyrir margt löngu síðan. Hér á hjartað mitt heima og hér verð ég grafin, ja eða geymd í krukku.

Ég er að verða búin að hnýta alla lausa enda. Vinnan ætlar að halda upp á starfslok mín á föstudag. Þau vita ekki betur en ég sé að flytja á fornar slóðir, ég hef aldrei sagt það beint, en það var einhver sem ýjaði að því þegar ég setti inn uppsagnarbréfið mitt og ég bara brosti við því. Þá var það fastslegið af viðkomandi og hún hefur breytt það út um fyrirtækið. Verðmæti hússins rennur til góðgerðamála og restin fer á góða staði. Það yrði nú ljóta ástandið á mér fjárhagslega ef ég hætti svo við alltsaman ;)

Í morgun vaknaði ég upp við símann. Það var vinkona mín frá Cleveland. Ertu dauð, spurði hún hryssingslega þegar ég svaraði símanum syfjulega? Ég hrökk í kút við þessi skrítnu óviðeigandi ummmæli, hva, hvað meinaru? Hún hló og sagði að hún væri búin að taka þessu öllu eins og ég væri bara að fara í ferðalag og að dauðinn væri bara ekkert svo "endanlegur" heldur annað tilverustig. Hún ætlaði ekkert að vera læðupúkast meðfram veggjum og hafa tárin í augunum ef ég bæri eitthvað á góma. Nei, á þessu skyldi vera tekið með festu og fíflaskap !!! Ef ég gæti ekki sætt mig við það, mætti ég frjósa í helvíti !! Þvílík vinkona varð mér að orði, viltu ekki bara koma og kála mér sjálf ! Við fórum svo bara að skellihlægja. Takk elsku vinkona, ég er ennþá brosandi út af þér krúttið mitt.

Þetta var góð byrjun á deginum og ég á ekki von á öðru en að hann verði áfram góður.

Jacky Lynn

Bucket list?

Ég er svo mikið að spá í hvað ég á að gera á lokasprettinum mínum. Ég var búin að hugsa um ferðalag til Grikklands, sitjandi ein á notalegu útikaffihúsi með tvöfaldan latte og lesa í góðri bók. Hanga bara og gera ekki neitt. Kannski fara í einhverja óvissu-ævintýraferð á framandi slóðir? Ég veit ekki. Núna finnst mér liggja svolítið á að komast frá þessum stað, þessari borg, þessu landi. Ég er að verða búin að brenna þær brýr sem ég ætlaði að brenna, skipuleggja það sem þurfti að skipuleggja og svo hvað? Allt í einu finnst mér svo langt í "Jólin", veit ekki almennilega hvað ég á að gera af mér þangað til?

Hér er listinn sem ég gerði einhverntímann fyrir löngu.

1. Fara og sjá Pýramídana í Egyptalandi

2. Taj Mahal

3. Drekka mig fulla og reyna við kvennmann upp á djókið.

4. Ganga yfir Skoska hálendið

5. Fá mér Íslenska pulsu með öllu og kók í pappaglasi.

Ekki svo merkilegur listi....

Hér er fullt af fólki að þrífa og pakka húsgögnum, berandi dót út í gámabíl sem á að keyra því á "Söfnunarstað" fyrir góða notaða hluti og fer ágóðinn til hjálparstarfs. Restin fer svo á morgun á Hverfisstöðina í ruslagám. Ég réð þetta fyrirtæki til að koma og pakka, þrífa og keyra dótinu og sit ég hér bara og fylgist með. Það er alveg frábært að sjá hvað þau eru prófessjónal. Allt gengur svo fumlaust fyrir sig hjá þeim. Frábært fólk og notalegt við mig.

Ég ætla að fara í kirkju á eftir og prófa að biðja.

Skrifa meira í kvöld

Jacky Lynn

Er á fullu að pakka....

Eins einkennilegt og það er, þá er á á fullu að pakka núna. Ég er að pakka hlutum sem ég á aldrei eftir að taka upp aftur og það vekur upp skrítnar tilfinningar hjá mér.

Ég var tildæmis að setja öll myndaalbúmin mín ofan í nokkra kassa áðan, límdi þá vandlega aftur og var að leita að túss til að skrifa "Varlega" á þá, þegar ég áttaði mig á því að það þarf ekkert að fara varlega með þá. Þeir fara á fimmtudaginn út í gámastöðina í hverfinu. Það var svolítið sjokk að átta sig á því að allar myndirnar mínar skuli glatast svona á einu bretti. Ég skil hvernig fólki líður sem hefur misst allt sitt í bruna, hræðileg tilfinning. Ég beit í vörina til að fara ekki að skæla.

Fólkið sem keypti húsið mitt kom við í dag og fékk að mæla svefnherbergið sem ég nota sem skrifstofu. Þau eiga tvö börn, strák 3 ára og stúlku sem ég held að sé 10-12 ára. Stúlkan á að fá skrifstofuna eða "prinsessuherbergið" eins og pabbi hennar sagði, við lítinn fögnuð stúlkunnar. Konan var voða notaleg og var svona að reyna að komast að því hvaðan ég væri (út af hreimnum). Ég þóttist ekkert taka eftir þessum "ókláruðu" spurningum og eyddi öllu tali um slíkt. 

Þegar þau keyptu, bauð ég þeim eins mikið af innbúinu og þau vildu kaupa með á afar afar ódýran prís. Þau voru með aðrar hugmyndir svo ekkert varð úr því. Ég er með allt frekar svona "Designað" hjá mér og það fellur kannski ekki að smekk barnafjölskyldu.

Ég talaði við vinkonu mína í dag og ræddum við heima og geima eins og okkar er venjan. Í sameiningu ákváðum við, til þess að hún geti tekist á við sorgina að missa hana mig  Þá ætlar hún að horfa til himins á stjörnubjörtum nóttum, velja út skærustu stjörnuna og gefa henni minningarbrot um mig..... þegar hér var komið við sögu, hágrétum við báðar í símann. Ég mun endalaust virða það við þig elskan, að á engum tímapunkti, reyndirðu að fá mig til að hætta við fyrirætlanir mínar. Ég elska þig vinkona og þakka guði fyrir að við kynntumst fyrir... vá !! 23 árum síðan !

Mér þykir það mikilsvert að fá tækifæri til að kveðja þig og deila örlítið sorginni með þér. En eins og við töluðum um, þá er ætla ég að blogga hér um mitt daglega amstur og tilfinningar fram að dagsetningunni á deginum góða. Tilfinningar mínar æða upp og niður skalann en ég finn alls ekki fyrir neinni þörf á því að hætta við. Alls ekki. Það er auðvitað skrítið að losa sig við alla persónulegu munina, bréfin, myndirnar og litlu ódýru en ómetanlegu hálsmenin, eyrna lokkana og allt það. En samt.... er það bara eins og að pakka fyrir flutninga. Ég á ekki eftir að taka þetta upp aftur svo ég ætla ekki að vera með eftirsjá í dauða hluti. Hananú !

Ég bið ykkur vel að lifa sem þetta lesið.

Jacky Lynn

Liggur svo mikið á hjarta.....

Það er alveg merkilegt hvað ég hef alltí einu mikla þörf fyrir að tjá mig !?

Ég hef alltaf verið þessi rólega kona, trana mér aldrei fram á mannamótum, segi fátt á fundum og á almennt ekki í miklum veraldlegum umræðum. Núna, þegar ég veit að ég á ekki eftir að tjá mig neitt sérstakelga mikið, nema þá kannski gegnum mis góða miðla ;), þá finn ég fyrir mikilli tjáningaþörf. Ætli það sé normið fyrir fólk í sömu aðstæðum og ég?

Ég fór í dag og skoðaði, eins og ég sagði í fyrri færslu, legsteina, krukkur og kistur. Úrvalið kom mér stórlega á óvart. Sumar kisturnar eru svo flottar að ég myndi aldrei tíma að láta grafa mig í þeim. Þær eru of flottar til þess að vera holað 6 fet niður. Eftir að hafa skoðað búðina/Útfararþjónustuna, var komið að því að tala við Útfararstjórann sjálfann. Hann var ekki við svo að fyrir svörum var einhver 18 ára stúlka með bólur á enninu og notaði engan deodorant! Frekar sjoppuleg þessi elska. Hún vissi samt upp á hár út á hvað allt gekk þarna inni. Fræddi mig um allar krukkurnar og kisturnar og tjáði mér að svona "fyrirfram" plön væru að verða æ algengari. Mér var mikið létt og gekk glöð í bragði frá þeim. Ég ætla ekkert að leita eftir fleiri útfaraþjónustum, þessi nægir mér fullkomlega. Nú er bara að sitjast niður í rólegheitunum og spá í hvort ég vil verða brennd eða grafin.

Hér er svo svar við spurningu hennar Dittu, sem kom mér algjörlega á óvart með það að vilja gerast bloggvinkona. Takk fyrir það Ditta.

Þú spyrð afhverju ég sé með þráhyggju gagnvart dauðanum vina. Það er ég alls ekki með. Ég hef aldrei pælt neitt sérstaklega í dauðanum sem slíkum. Ég missti allt mitt þegar ég var mjög ung, eiginlega of ung til að skilja út á hvað sorgin gekk svo ég á ekkert sérstaklega "slæmar" nú eða "góðar" minningar um dauðann. Fólkið sem tók mig að sér, reyndist mér afar vel og ól mig skynsamlega upp (að mínu viti). Þau voru reyndar ekkert sérstaklega ástúðleg, en það sá ég ekki almennilega fyrr en ég fullorðnaðist og þau voru fallin frá.

Ég fór að fá ákveðna leiða tilfinningu fyrir lífinu og fann engan sérstakan tilgang með því að vera til. Eins og skynsamri konu sæmir, bókaði ég tíma hjá sálfræðingi og spjallaði við hana fyrir ónefnda upphæð.... þú getur bara rétt ímyndað þér kostnaðinn á einu ári.

Eftir sálgreininguna, kom ekkert sérstakt í ljós. Ég var og er ekki haldin neinu þunglyndi. Hormónarnir eru í þokkalegu jafnvægi og mér líður almennt vel.

Ég gæti farið fallegu dramatísku leiðina og sagt við lesendur þessa fátæklega bloggs að ég hafi gegnum tárin, með rauðvínsglas í hendi og eldinn snarkandi í arninum, ákveðið biturlega að enda líf mitt með sjálfsvígi.

Alls ekki !

Þetta er auðvitað búið að vera krauma undirniðri í langan tíma, án þess að ég raunverulega hugsaði mikið um það. Það kom svo upp á yfirborðið og ég virkilega spáði í hlutina og mér satt best að segja, féllust alveg hendur þegar ákvörðunin lá svo fyrir. Svo var bara ekki aftur snúið mín kæra. Afhverju ætti ég svo sem að gera það? Ég er ekki að leita að einhverri útgönguleið út úr erfiðleikum, heldur er þetta afar íhuguð ákvörðun.

Það er bara þannig með dauðann, að við erum alin upp í ótta við hann. Allt sem að snýr að honum er hálfgert tabú, ekki satt? Að hóta að fremja sjálfsmorð er vinsæl aðferð ungra kvenna og karla til að hrópa á athygli. Að fremja svo meðvitað sjálfsmorð er oftast lausnin sem fólk lendir á þegar það sér enga aðra leið út úr veikindum, ástarmálum eða fjárhagsvandræðum, eða hverju öðru því sem að það ber fyrir sig. Venjan er auðvitað sú að fólk er ekkert að flíka þessu, finnst þetta vera skömm og niðurlægjandi aðferð út úr lífinu.

Ekki mér vina, ég er fullkomlega sátt og hamingjusöm með mína ákvörðun.

Gabb ?

Það verðið þið bara að eiga við ykkur sjálf.

Ég vona að þetta hafi svarað einhverju Ditta.

Kveðja

Jacky Lynn

 

Undirbúningur og bollaleggingar.

Það er ótrúlega margt sem þarf að spá í ef maður ætlar að sjá alfarið sjálf um sína eigin brottför. Ég er búin að liggja yfir allskyns síðum á netinu sem bjóða upp á allt mögulegt varðandi kistur og búnað, ásamt skreytingum og fatnaði!! Ég hef verið það "heppin" í lífinu að ég hef aldrei þurft að sjá um eða koma mikið nærri útförum náinna ættingja. 

Húsið er seldist loksins í síðustu viku og er afhendingartími alveg í takt við það sem mér hentar. Ég ætla að koma húsgögnum og þessháttar í lóg eða á góða staði. Það er alltaf eitthvað um að fólki vanti mublur.

Ég talaði við lögrfæðing sem er starfsfélagi minn og ætlar hann að sjá um þá pappírsvinnu sem mér auðnast ekki (af skiljanlegur ástæðum).

Ég ætla að fara á eftir að velja/skoða legstein og kannski líta á kistur. Mér finnst ekki nóg að skoða myndir af þeim á netinu. Annars er ég núna í þessum skrifuðu orðum, að spá í hvort bálför sé ekki bara eitthvað fyrir mig. Þá er bara að spá í krukkum eða hvað? Guð hvað ég veit lítið um þetta málefni, hálf óþægilegt.

Mér á örugglega eftir að finnast óþæginlegt að tala við útfarastjórann á eftir: Að útskýra fyrir honum að kistan/krukkan sé fyrir mig. Kannski þarf hann ekkert að vita það, segi honum bara að þetta sé fyrir konu á svipuðu reki og ég, sama hæð og þyngd ca!? Nei ætli sé nokkuð þörf á útskýringum. Skoða bara og spái og hef hann með í ráðum. Einfaldast.

Pæling: Ætli það sé bannað að vera opinská um eigin brottför hér á MBL ?

Kveðja

Jacky Lynn   

Takk, en...

Ég vil taka það skýrt fram að ég er ekki að "kalla á hjálp" með þessum bloggskrifum. Alls ekki, ég er sátt við ákvörðunina sem slíka og ætla að standa við hana. Ég verð að viðurkenna að mér var töluvert létt eftir að ég setti inn þetta blogg í morgun, ég er búin að vera með það tilbúið lengi, afar lengi. Lengur en ykkur sem þetta lesið, dettur í hug. Þetta er engin skyndiákvörðun, alls ekki. Ég skoðaði kommentið hér að neðan og þakka fyrir það. Mér þykir vænt um að alls ókunnug manneskja, skuli taka sér tíma til að rita þessar línur. Það sýnir að okkur er alls ekki sama um næsta mann eða konu. Það ber að þakka.

Hins vegar ætla ég að láta í ljós, hér á moggablogginu, smám saman, ástæðuna fyrir ótímabæru brotthvarfi mínu. Það er alls engin dramatík á ferðinni hér, alls engin. Ég er ekki að sækjast eftir því að 50 manns komi hér inn og segi mér að hætta við ! Afhverju ætti ég að gera það? Ég er búin að taka þessa ákvörðun og er ofsalega sátt. Ég skaða engan og skil ekkert eftir mig. Það verður engin í sárum vegna brotthvarfs míns af þessari jörð. Ég hreint út sagt veit ekki afhverju ég ætti að hætta við. Það yrði bara til að fresta hlutunum aðeins lengur og hvað þá? Ætli líf mitt myndi batna? En ég lifi nánast fullkomnu lífi. Það er ekkert sem ég sakna eða þarfnast. Þetta er ekki útgönguleið frá erfiðleikum, nei alls ekki. Ég er bara einfaldlega búin að missa áhugann á þessu lífi. Ég er fullkomlega heilsuhraust, ég á ekki við þunglyndi að stríða og hef aldrei haft. Ég er ekki með neina tegund af geðsjúkdómum. Ég er bara konan í næsta húsi. Ég hef það líklega betur en margir fjárhagslega svo það eru ekki peningaáhyggjur, heldur ekki ástarmálin. Þau hafa oftast verið í lagi... ja fyrir utan einn og einn sem að stóðst ekki væntingar. Ég tel mig ekki eiga neina óvini en á að sama skapi ekki marga vini.

Í stuttu máli, þá langar mig til að enda þetta og ég er sátt. Er það ekki fyrir öllu?

Afhverju er ég að blogga um svona hluti?

Athyglissýki? Eigingirni? Ég satt best að segja er ekki viss. Ég fór af stað með það hugarfar að leyfa vinkonum mínum tveim að fylgjast með síðasta sprettnum á þessu lífshlaupi mínu. Það verður að duga í bili amk.

Megi Guð ykkar varðveita ykkur.

Jacky Lynn

Hún mun deyja glöð

Ég er búin að taka stærstu ákvörðun í lífi mínu.

Ég ætla að deyja.

Ég veit að það gerum við öll að lokum í það minnsta, nema kannski stöku dýrðlingar, en oftast deyja þeir nú fyrst en lifa svo áfram á æðra tilverustigi.

Eftir að ég tók þessa ákvörðun, fór ég að spá  mikið í trúmálum. Trúi ég í raun á eitthvað, trúi ég á líf eftir dauðann? Trúi ég á Guð og englaskarann sem honum fylgir? Ég er ekki viss ennþá, en ég held ekki. Ég ætla í það minnsta ekki að afneita tilvist hans/hennar. Það finnst mér vera ákveðin hræsni. Það er eins og að segja að Atóm séu ekki til bara út af því að ég hef aldrei séð þau. Mannkynið var búið að vera trúað og menningarlega vætt í mörg hundruð ár áður en atómin uppgötvuðust, kannski er Guðleg uppgötvun á næsta leiti. Þá meina ég sönnun á tilvist hans/hennar. Þá ætla ég ekkert að vera sú fremsta í „fyrirgefðu-mér-fyrir-að-trúa-ekki-röðinni“.

Ég ætla að blogga hér um mína síðustu daga. Ég er búin að ákveða dagsetinguna og ef að allt fer eins og ég er búin að ákveða, er ekkert svo langt í það. Ég er full tilhlökkunar, svipað og barn að bíða eftir jólunum. Ég horfi virkilega jákvæðum augum á tilvistarlok mín og er alls ekki að biðja um meðaumkvun eða sálgreiningu á nokkurn hátt. Ég er kona á besta aldri og er mjög þokkalega vel sett í lífinu. Ég nota ekki áfengi (utan að ég elska að fá mér rauðvínsglas fyrsta föstudag í hverjum mánuði), ég hef aldrei dópað (Magga, ekki segja frá fiktinu með hassmolann sem við fundum í herbergi bróður þíns,rokkarans). Ég hef verið í stjórnunarstöðum nánast síðan ég útskrifaðist úr Háskóla fyrir margt löngu síðan. Það er semsagt ekki einhver „skyndiörvænting“ sem um er að ræða í mínu tilfelli, heldur útpæld hugsun og staðföst ákvörðun.

 Ég ætla að gera hluti sem ég hefði átt að gera, áður en ég fékk nóg af lífinu. Einskonar Bucket list, eins og vinkona mín benti mér á. Ég ætla að setja saman lítinn lista og kannski birta hann hér á blogginu mínu. Blogginu sem endar eftir x-marga daga, svo hann verður ekki langur.

Ég á ekki von á að margir, ef einhverjir, eiga eftir að lesa þetta blogg mitt. Heldur verða þessi skrif meira svona fyrir sjálfa mig og kannski þessar tvær yndislegu vinkonur mínar sem standa svo þétt með mér gegnum súrt og sætt eða þykkt og þunnt. Því miður býr önnur þeirra í Ceveland og hin í Hamburg, svo ég á ekki svo gott með að fá knús og hughreystingar frá þeim í persónu. En stúlkur, símtölin ykkar eru mér gulls ígildi. Takk fyrir óteljandi stundir með Ericsson og varabatterí í annarri.

Ég ætla að láta staðar numið núna, en reikna með að blogga hér á hverjum degi fram að dagsetningunni umræddu. Ég þakka fyrir lesturinn og megi Guð þinn vera með þér.

Jacky Lynn