Þakkir

Ég vil þakka ykkur öllum fyrir kommentin ykkar. Mér þykir afar vænt um þau. JD, ég verslaði mér hvítvínsflösku í dag og sit hér uppi á herbergi mínu og er að gera mig klára fyrir kvöldmatinn á eftir. Ég ætla að fá mér glas áður en ég fer niður að borða og svo er ég að hugsa um að "stúta" flöskunni þegar ég kem aftur upp í kvöld. SII, ég þakka hólið :) Mikið vildi ég að það væri satt að ég væri efni í rithöfund, ég á bara alltof erfitt með þessi skrif til að geta samþykkt það. Kannski eftir margra ára þjálfun kæmi þetta hjá mér..... en við vitum að svo verður ekki.

Jacky Lynn

Ég er....ekki alveg dauð

Ekki dauð!

Fékk e-mail, frá bloggvini, þar sem að ég er spurð beint út hvort ég væri búin að enda þetta? Mér er spurn, hvað ef svarið mitt hefði verið "Já" ? Hefði viðkomandi orðið myrkfælin?

Ég er búin að eiga nokkra ágæta daga og mér líður bara nokkuð vel miðað við aðstæður. Ég hinsvegar er með það takmarkað hugarflug að ég á erfitt með að segja frá mínu lífi frá degi til dags.

Það er eiginlega ástæðan fyrir því að ég hef ekki skrifað hér á hverjum degi eins og ég ætlaði mér að gera í upphafi. Ég efa ekki að þið skiljið mig.

Núna er ég samt svolítið þreytt, finnst ég vera að hanga og bíða.... bíða eftir því að fá loksins að deyja og ég er að verða óþolinmóð. Þetta er svipað og krakki að bíða eftir jólunum og pakkaflóðinu, þið skiljið.

Að öðru leiti hef ég það ágætt.

Ég fór reyndar til sálfræðings í gær. Valdi mér bara einn úr símaskránni og hringdi, það var auðvitað fullt hjá honum svo ég bara hélt áfram að hringja þar til ég fann konu sem gat tekið á móti mér án undirbúnings.

Ég mætti svo hjá henni í gær og mér var boðið inn á afar fallega biðstofu. Hún hefur stofuna heima hjá sér en er með ritara og allt. Svakalega flott. Eftir að hafa beðið í 15 mínútur, var komið að mér og ég settist inn til hennar. Þetta er huggulega kona rétt um fimmtugt, með slétta fallega húð og dimmblá augu bak við titanium gleraugun. Hún var ekki með giftingahring en var með hringasett á báðum löngutöngunum. Hún var í gríðarlega smartri Channel dragt með kóngabláan kraga og hvítum loðkanti. Greinilegt að hún hefur einhvern stílista, ég gæti ekki sett saman svona smart föt þótt ég fengi borgað fyrir það.

Hvað get ég aðstoða þig með vina, sagði hún eftir að hafa mælt mig út hátt og lágt?

Ég ákvað að láta vaða og sagði beint út við hana "Ég ætla fremja sjálfsmorð eftir XX daga og langar að vita skoðun fagmanna þá þeirri ákvörðun minni!

Ég get lofað ykkur því að þessi sjarmerandi kona, þessi ríka lífskúnstners kona, blikkaði ekki einu sinni auga hvað þá meira þegar ég sletti þessi svona fram. Greinilegt að hún fær mörg sækó case inn til sín !

Já, þú segir nokkuð vina, er það semsagt vel ígrundað hjá þér eða er þetta skyndiákvörðun út af einhverju eða einhverjum sem hefur komið þér í þessa .... aðstöðu?

Ég horfði á hana og beit svo í vörina áður en ég bara hreinlega brotnaði niður... (guð hvað ég er orðin eitthvað meir, hörkukvendið sjálft).

Ég fékk að skýra mál mitt þarna í nokkrar mínútur og svo rétti hún úr sér í stólnum og byrjaði að spjalla við mig.....

Eftir þetta spjall, ráðleggingar og loforð um að ég myndi mæta aftur eftir helgi (hún veit hvað það eru margir dagar eftir hjá mér, svo hún gat róleg ávísað tíma eftir helgina ;)) gekk ég út frá henni.

Þetta var heilmikill léttir fyrir mig en samt ekki ! Ég, eins og ég er búin að segja hér áður á blogginu, er búin að vera hjá föstum sálfræðingi í yfir eitt ár. Það breytti ekkert skoðun minni á því að ætla að enda líf mitt. Það gerði þetta viðtal ekki heldur, en ég bara þurfti svo innilega að tala við einhvern. Einhvern sem ég vissi að hefði örugglega heyrt svona vitleysu áður og myndi ekki dæma mig. Já ég segi vitleysu, því að auðvitað er þetta ekki alveg normalt eða hvað?

Ég ætla ekkert að fara til hennar aftur, ég er viss um að þá bíður vagninn og spennitreyjan eftir mér :)

Jacky Lynn

Þakkir

Eftir að hafa opnað mig svona hér á síðunni í gær, fór ég og náði í flösku af einhverju ógurlega sterku víni sem var í vínskápnum, setti tvo klaka í glas og hellti svo glasið fullt af þessum þvílíka drykk. Ég ætlaði ekki að geta kyngt fyrsta sopanum en svo með þrautseigju hafðist þetta nú á endanum. Ég náði að verða töluvert drukkin þetta kvöld, alein uppi á herbergi. Ekki mjög gaman en mér leið betur einhvernvegin.

Svo las ég kommentin frá ykkur í dag, og ég brotnaði niður og hágrét. Mikið vildi ég hafa náð að kynnast ykkur hverju og einu. Ég verð alveg miður mín þegar ég hugsa til þess við hvaða aðstæður við erum að kynnast og hvernig vinskapurinn á eftir að enda. Kannski ekki enda, heldur færast yfir á næsta stig, eigum við ekki að orða það þannig?

JD ! Saga unnusta þíns er ekki björt. Það virkar alveg ótrúlega vel að taka utan um svona mann og faðma hann að sér, fast, og hvísla í eyra hans að þú elskir hann. Án ástæðu.

Takk fyrir að deila þessu með mér JD. Þú virkar frábær manneskja, og þið hin líka auðvitað. Ég hef bara alltaf átt svo erfitt með að taka því þegar fólk talar innilega til mín. Ég er ekki vön því þið skiljið. Maður býr svo lengi að fyrstu gerð ekki satt?

Takk enn og aftur fyrir. Þið eruð dásamleg.

Ég ætla að enda þessa færslu á texta eftir hljómsveit sem heitir R.E.M.

'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

Jacky Lynn

Blæðandi hjarta

Ég verð að segja að mér líður illa í dag. Ég er kramin inni í mér, hjarta mínu blæðir og það er kökkur í hálsinum. Öll róin og friðurinn sem ég hef fundið fyrir undanfarið virðist vera fyrir bý. Mig langar til að gráta en það koma engin tár, mig langar til að öskra en það kemur ekkert öskur. Ég er eirðarlaus og óörugg, ég er vakandi en samt full svefndrunga. Sólin skín en hún er bara ekki björt í dag.

Ég vaknaði sveitt í morgun, sveitt af ömurlegri martröð. Það var verið að elta mig um alla borg og sú sem það gerði, var að reyna að kála mér. Kaldhæðnislegt er það ekki? Ég á flótta undan dráparanum en samt búin að ákveða endirinn sjálf. Ætlar þessari vitleysu ekkert að ljúka?

Ég var lítil stúlka í litlu þorpi fyrir svo langa löngu síðan að ég er næstum búin að gleyma hvernig á að bera nafnið fram á Íslensku. Það var ekki mikið um að vera í þessi þorpi fyrir 8 ára stúlku sem var með eirðarleysi í blóðinu. Full af orku og glatt barn. Fólkið sem ól mig upp var þó fljótt að slá á allar væntingar þegar ég kom heim eftir skóla og sagðist ætla að verða eitthvað annað en fiskvinnslukona í frystihúsi staðarins. Mig langaði að verða flugfreyja eins og mamma Signýjar sem bjó á móti okkur. Hún var skilin við pabba hennar Signýjar og bjó í stóru borginni. Hún vann sem flugfreyja hjá millilandaflugfélaginu. Stundum kom hún í litla þorpið og var þá alveg glæsilegasta konan á svæðinu. Hún kom alltaf með svakalega flottar dúkkur og gaf Signýju og stundum kom hún með eitthvað handa mér. Hún virtist eiga óþrjótandi birgðir af m&m og lágum við Signý alltaf í sykursjokki löngu eftir að hún var farin aftur til borgarinnar.

Ég kom móð og másandi heim til kjörforeldra minna og sagðist ætla að verða flugfreyja þegar ég yrði stór.

Það eru bara aumingja hórur sem geta ekki fengið vinnu við neitt annað vegna heimsku vinan, sem verða flugfreyjur, var svarið sem ég fékk frá konunni sem ég kallaði aldrei fyrir mömmu heldur með nafni. Ég vissi ekkert hvað hóra var en þessi ofsafengnu viðbrögð voru til þess að þetta gersamlega festist í kollinum á mér. Flugfreyja ætlaði ég að verða hvað sem tautaði eða raulaði, nú var bara að finna út hvar ég gæti lært að verða „aumiggjahóru flugfreyja“.

Ég sagði engum aftur frá áætlunum mínum fyrir framtíðina. Ég hélt þeim plönum alveg fyrir mig.

Ég var ekki búin að vera nema einn vetur í heimavistarskólanum þegar það kom prestur inn í kennslustundina til okkar og hvíslaði einhverju að kennaranum mínum. Sá kinkaði kolli og horfði beint á mig. Hjartað í mér stoppaði alveg. Úff hvað gat verið að?

Ég var beðin að koma með prestinum upp á skrifstofu skólastjórans. Þar settumst við niður og hann sagði með mildu fallegu röddinni sinni að „foreldrar mínir“ væru látin.

Það var smá þögn því ég beið eftir að hann héldi áfram, sem hann gerði. Þau fundust í morgun heima hjá ykkur. „Pabbi“ þinn hafði svift mömmu þína lífi og tekið sitt eigið líf í kjölfarið. Ég bara sat þarna og horfði á þá til skiptis, skólastjórann og prestinn með góðu röddina. Hurðinni var hrundið upp og inn kom svo skólasálfræðingurinn, rauður í framan eftir hlaup eftir göngunum ímyndaði ég mér. Hann sá strax að það var búið að segja mér fréttirnar eftir svipnum á okkur að dæma. Var ekki hægt að bíða aðeins eftir mér, hvæsti hann á hina tvo. Svo tók hann utan um axlirnar á mér og sagði við mig að ég gæti komið og talað við hann á eftir ef ég hefði þörf á því að fá útrás. Ég skyldi aðeins melta þetta með mér og koma svo. Ég kinkaði kolli en sagði ekkert.

Þegar ég lá svo inni á herberginu mínu þetta sama kvöld, var ég allra mest hissa á því að ég bara hafði engar tilfinningar gagnvart þessu sviplega fráfalli kjörforeldra minna. Það var ekki vottur af sorg sem fór um æðar mér og það eiginlega truflaði mig svolítið. Ég vissi alveg að mér þótti nákvæmlega ekkert vænt um þau, en ég átti að finna eitthvað? Eitthvað annað en forvitni yfir því hvernig kallinn stútaði þeim báðum. Ég átti eftir að komast að því þegar ég kom svo heim daginn eftir. Það var búið að þrífa svolítið herbergið þeirra en það var augljóslega hægt að sjá blóðsletturnar hans megin í rúminu, langt upp á vegginn. Koddinn sem hann hafði notað til að dempa hljóðið þegar hann skaut hana, lá ennþá sundurtættur og blóðugur bakvið hurðina þar sem að lögreglan eða einhver hafði hent honum þegar líkin voru fjarlægð. Ég lokaði hurðinni og fór út úr þessu hryllingshúsi og kom aldrei inn í það aftur.

Jarðarförin var látlaus en fjölmenn. Það voru flest allir úr þorpinu mættir. Meira að segja mamma hennar Signýjar kom að votta samúð sína. Ég var mest hissa á sjálfri mér og þessum ofsalega tilfinningakulda í mér. Ætli þetta væri ekki kallað áfall í dag. Ég fékk í það minnsta enga áfallahjálp en átti samt ágætt samtal við sálfræðing heimsvistarskólans. Signý vinkona mín náði í dótið mitt í húsið sem var heimili mitt í nokkur ár og gisti ég hjá henni þar til ég fór á heimavistina. Ég hef aldrei komið í þetta þorp síðan og ætla mér augljóslega ekki að koma við þar aftur.

Ég var í heimavistarskólanum þennan vetur en flutti svo til borgarinnar. Ég bjó í litlu herbergi hjá yndislegri konu sem leigði út eitt af herbergjunum sínum svo henni leiddist síður. Ég fór í fjölbrautarskóla og útskrifaðist sem stúdent. Ég lærði ekki að verða „aumiggjahóra“ en ég fékk vinnu sem flugfreyja á sumrin meðan ég kláraði háskólanámið mitt.

 Líf mitt virtist vera á réttri leið....

Jacky Lynn  

Staður til að deyja á?

Það er búið að vera frekar rólegt hjá mér í dag. Ég gerði lítið annað en að ráfa um í bænum, fá mér að borða og skoða búðarglugga. Ég fór ein út að borða í gær, ætlaði varla að þora eftir síðasta skipti sem ég gerði það. Ég var bara ekki í neinu stuði fyrir að borða uppi á gistihúsinu eða fara á Burger King svo ég fór á æðislegan stað í bænum sem heitir Cite. Það er frábært útsýnið þar og  alveg dásamlegur matur. Það var mikið af fólki á staðnum en ég náði alveg að hundsa það og sat bara ein í mínum hugsunum. Ég varð ekkert vör við augngotur í þetta sinn. Þegar ég var búin að borða, fá mér eftirrétt og kaffi, lá leiðin upp á gistihús þar sem að yndislega fólkið sem á staðinn, tók á móti mér. Þau eru mjög vinsamleg og það er eins og þau finni það á sér að vera ekkert að spyrja mig of mikið út í veru mína hjá þeim. Sjáið þið ekki fyrir ykkur eftirfarandi samtal:

„Ég: Já sko, ég er hér bara til að kála mér. Einn góðan dag eftir ekki svo langan tíma, finnið þið líkið af mér í herberginu ykkar, er ykkur ekki sama?“

„Þau: Jú elskan mín góða, vertu bara búin fyrir hádegi svo við getum gert herbergið klárt fyrir næsta gest“!

Nei það get ég lofað að svo verður ekki. Ég myndi aldrei gera neinum það að stúta mér hjá þeim. Ég er auðvitað með ákveðin stað í huga, stað sem að fólk deyr hvort sem er oft á og engin kemur til með að spá í enn eitt dauðsfallið.

Annars var ég að spá í, ef að þú fengir að ráða hvar þú myndir vilja deyja, hvar myndi það vera? Myndirðu velja faðm fjölskyldunnar, heima í rúminu þínu, eða myndirðu velja einhvern framandi og fallegan stað?

Ég sjálf, er búin að velja frekar óvistlegan stað, en hann er hugsaður til þess að enginn fái sjokk af því að finna líkið af mér. Mér finnst það eiginlega vera það versta. Að sá/sú sem að kemur að mér, verði fyrir einhverju áfalli. Ég var að spá í að fara eitthvert út í náttúruna og gera þetta þar, en svo snérist mér hugur. Það yrðu of miklir óvissuþættir ef ég gerði það. Ég vil hafa meiri stjórn á hlutunum en það að treysta á guð og lukkuna að kroppurinn fyndist. Svo kæri ég mig eiginlega ekkert um að verða étin af einhverjum pöddum eða villidýrum. Nei takk, ekkert hlaðborð a la Jacky Lynn !

Annars sá ég á mobile símanum mínum að Peter hafði hringt áðan. Ég var í sturtu svo ég heyrði ekki í símanum en þó ég hefði heyrt í honum, þá er ég ekki viss um að ég hafði svarað. Hvað á maður svosem að segja. Ég sakna þín, vertu hjá mér forever? Nei, það er best að ljúka málinu strax. Annars er hætta á einhverju tilfinningaróti sem ég kæri mig ekki um. Nú er ég viss um að hann, þetta dásamlega krútt, er eitthvað að rembast við að verða ástfanginn af mér! Það er eitthvað svo týpískt karlmannlegt. Halda alveg kúlinu, kyssa mann bless og allt. Senda draumfagurt augnaráð þegar hann snýr sér við og sér að ég stend uppi í glugganum á herberginu á gistihúsinu. Loka svo hurðinni á Taxanum og láta keyra sig út á völl. Síðan kemur hann heim til sín, gerir það sem þarf að gera og slakar svo á um kvöldið og fer að hugsa um ókunnu konuna sem hann hafði neglt fyrir svo stuttu síðan. Hann fær væntanlega fiðring á ónefndan stað og greyið skinnið ruglar þessum fiðring við ást og fer í símann, vongóður um að ég sé að hugsa á svipuðum nótum. En nei, kerlingin svarar ekki því hún er bara að plana sín síðustu skref á þessu tilvistar stigi.

Nei vitið, ég ætla ekkert að svara neinum Canadískum númerum. Til hvers að vera flækja þetta eitthvað meira? Adios Peter.

Jacky Lynn

  

Engin Frú Peter

Peter hinn ágæti fór snemma í morgun út á flugvöll. Hann er farinn til Canada og ég á ekki eftir að sjá hann aftur.

Ég kvaddi hann með bros á vör og ekki vott af eftirsjá. Ef aðstæður okkar beggja hefðu verið öðruvísi, er aldrei að vita hvað hefði orðið. Ég hefði alveg getað séð mig í anda sem Frú Peter og búið á Visteria lane númer 103 fram á elliárin.

En vitið þið, mér voru gefin ákveðin spil á höndina og ég spilaði víst aðeins öðruvísi úr þeim en lög gera ráð fyrir. Engin frú Peter hér á ferð. Aðeins Jacky Lynn, á leið yfir móðuna miklu.

Mér líður eins og einu púslinu enn sé komið fyrir í stóru þrautinni. Ég þurfti á þessu litla ævintýri okkar Peter´s að halda. Auðvitað líður mér pínulítið druslulega yfir að hafa stokkið svona í rúmið með honum, en ég á ekkert eftir að láta það naga mig lengi ;)

Far vel Peter, ánægjan var öll mín.

Þá að næsta kafla í lífi mínu.

Ekki halda eitt augnablik að ég sé hætt við áætlanir mínar. Alls ekki. Það eina sem Peter færði mér var ákveðin ró í kroppinn ef ég má segja svo. Ég er ekki ástfangin og hef auðvitað engin plön um að verða það þennan stutta tíma sem ég á eftir af mínu lífi. Ég er glöð og ánægð kona. Sátt við ákvarðanir mínar. Ég þakka fyrir faðmlögin sem þið hafið sent mér.

Núna ætla ég aðeins að slaka á og huga að því hvað ég á að gera „for the rest of my life“.

Jacky Lynn

Frumleg afsökun eða....

Ég er búin að vera svolítið utan við mig í gær og í dag. Sennilega vegna þess að Peter hegðaði sér svo óaðfinnanlega á stefnumótinu okkar en fór svo svakalega óvænt í einhvern baklás og yfirgaf mig við bílaplanið án svo mikið sem að kyssa mig bless á kinnina.

Skýringar fékk ég reyndar í gær en þar sem ég er gríðarleg „efahyggjumanneskja“ þá veit ég ekki hvort ég á að taka hann trúanlegan eða hvort ég eigi að gleypa við þessari afsökun á framferði hans. Ég tala um „framferði“ vegna þess að mér ofbauð svolítið hversu fljótt hann fór þetta kvöld. Kannski er ég eitthvað of þurfandi persóna en ég var ekki alveg að þola þetta.

Hann hringdi í mig og við áttum langt samtal. Það byrjaði svona almennt um veðrið, haustið og fallegu litina á trjánum. Svo færðist talið að veitingahúsinu og þá spurði hann varfærnislega hvort mér hafi fundist hann vera eitthvað fjarræn eða kaldur? Nei, ég hafði reyndar ekkert tekið eftir því en hinsvegar fannst mér þú fara svolítið hastarlega, sagði ég við hann eins og satt var. Hann bað mig afsökunar og sagði svo að hann hefði fengið svo slæmar fréttir að heiman að hann hefði ekkert vitað hvernig hann átti að vera þetta kvöld. Hann var á vegum fyrirtækis síns í borginni minni, fyrirtækis sem hann rekur ásamt öðrum manni. Svo einkennilega vildi til að sá maður átti að hafa „snappað“ og var sendur inn á geðdeild með hraði áður en hann skaðaði sig eða sína nánustu. Fyrirtækið hjá Peter gæti þessvegna verið í miklum vanda þar sem að þessi samherji hans var og er lykilmaður fyrirtækisins.

Jahérna? Hvað á ég að gera? Mér finnst þetta hljóma eins og ótrúlega frumleg afsökun. Ég veit svosem ekki hvað ég að gera næst. Peter vildi endilega fara aftur út að borða með mér og sagðist vera búinn að framlengja dvölinni sinni hér í borginni vegna veikinda félaga síns. Ég hafði ekki fyrir því að spyrja hann hvort það væri virkilega ekki þörf á honum heima fyrir vegna félagans? Ég ákvað að láta mér standa á sama og vera ekkert að sálgreina aðstæður.

 Ég er bara allt í einu svo ráðvillt ? Ég hef nákvæmlega enga þörf á því að „binda“ mig eitthvað þessum manni, en mér finnst hann vera mikið notalegur maður og gott að spjalla við hann. Hann er líka alveg „drop dead gorgeous“ á sinn karlmannlega hrjúfa hátt.

Ég sagði þess vegna bara já við matarboðinu.

Og það var í kvöld.

Og hann sefur núna í rúminu mínu á gistihúsinu fallega

Og ég er dásamlega þreytt en afar xxxxnægð  ;)

Takk fyrir faðmlög og kveðjur kæru bloggvinir. Ég veit að þið skiljið mig að vissu leiti og ég þakka fyrir þann skilning.

Ég ætla að skríða uppí og prófa að kúra aðeins. Ég hef gríðarlega þörf fyrir það núna. Bara að halda utan um einhvern og kúra.

Þetta verður sennilega í síðasta sinn sem ég finn svona nálægð við einhvern, líkamlega nálægð.

Jacky Lynn

Sorglegt

Þeir voru svo dásamlega fallegir á kvöldin. Ég skoðaði þá fyrir ekki svo löngu síðan þegar ég fór til New York vegna vinnunnar.

Jacky Lynn

Slökkt á fossum Ólafs í kvöld

Ástarbrími.. eða köld vatnsgusa?

Sjáið fyrir ykkur bráðmyndarlegan mann komandi á vínrauðum Buick til þess að ná í Date dömuna sína. Hún er auðvitað alveg tilbúin, máluð og í fallegum dökkbláum kvöldkjól með saffran litað sjal um axlirnar. Hún er búin að setja hárið upp og það hanga síðir eyrnalokkar úr eyrunum sem leggja áherslu á langan hálsinn. Kjóllinn er fleginn og þrýstir hvelfdum brjóstunum vel upp svo að falleg brjóstaskoran tekur vel á móti hálsmeninu sem er alsett litlum demöntum og glitrar svo fallega í myrkrinu. Hún gengur tígulega niður tröppurnar á gistihúsinu þar sem að hann bíður, opnar hurðina á bílnum og aðstoðar hana við að setjast inn í bílinn.

 Saman bruna þau á veitingastaðinn sem fær alveg 5 stjörnur af 5 mögulegum af veitingahúsagagnrýninum sem að öllu jöfnu slátrar flestum veitingahúsum sem á annað borð voga sér að vera með frumlegri matseðil en mamma hans hafði í eldhúsinu þar sem hún ólst upp á sveitahótelinu í Boulder Colorado. Allur annar matur er hreint óæti en samt gefur hann þessu veitingahúsi heilar 5 stjörnur. Þau eru boðin til sætis eins og um konungborið fólk væri að ræða. Saman sátu þau við kertaljós, borðuðu góðan mat og hlógu nett allt kvöldið. Eftir dásamlegu máltíðina ók hann henni aftur upp á Gistihúsið, þar sem hún bauð honum upp á kvöldkaffi sem að svo leiddi þau bæði í rúmið þar sem að fjörugur langdregin ástarleikur hófst og endaði ekki fyrr en undir morgun.

Haldið virkilega að þetta hafi verið svona? Ónei, ég er ekki Meg Ryan og hann ekki Tom Hanks.

Hann hringdi og sagði að einhverra hluta vegna gæti hann ekki opnað bílinn, læsingarnar væru bilaðar eða eitthvað þannig, og lagði til að ég tæki leigubíl inn í borgina. Við myndum bara hittast á veitingastaðnum og gera gott úr málinu. Ég var auðvitað ekki tilbúin svo að ég fór í stresskast. Það gekk ekkert að hemja hárið, varaliturinn var brotinn í hulstrinu og ég náði að setja maskara í vinstra augað. Mig logsveið alveg hreint og augað var rautt og þrútið.

Þegar ég var svo loksins tilbúin, fór ég niður og bað elskulegu konuna í móttökunni að hringja fyrir mig á leigubíl, bauðst hún til að láta skutla mér inn í borgina og á veitingastaðinn. Þangað mætti ég 49 mínútum of seint takk fyrir, orðin rauð í framan og sveitt af stressi. Hann var ekki kominn. Ég sagði við móttökuþjóninn að við ættum pantað borð og nefndi nafnið hans. Sem betur fer þá passaði það alveg og ég settist niður við fallega dúkað borð með kertaljósi. Það var lágvær dinnertónlist á staðnum og mér til ánægju sá ég að í einu horninu sat jazzpíanóleikari, ekkert venjulega góður.

Peter kom svo eftir stutta stund og bað mig margfaldlega afsökunar á seinkuninni. Hann hafði verið með hleðslutækið fyrir mobile símann sinn í hanskahólfinu á bílaleigubílnum og auðvitað varð síminn rafmagnslaus á raunastundu. Hann fékk þó að lokum leigubíl og þá rataði ekki Indverjinn á veitingastaðinn og fór kolvitlausa leið. En þetta hafðist nú allt að lokum og nú sat þessi huggulegi maður fyrir framan mig á einum rómantískasta stað sem ég hef komið inn á og brosti ómótstæðilega til mín. Perluhvítu tennurnar hans glóðu í rökkrinu inni á veitingastaðnum og ísblá augun sindruðu eins og demantar. Ég fann fyrir fiðringi í maganum og hnén kiknuðu örlítið. Þjónninn kom og færði okkur vín hússins sem ég man ómögulega hvað heitir (ég er alls óvön að drekka mikið). Kannski var það stressið eða áfengið, veit ekki, en það losnaði kyrfilega um málbeinið á okkur báðum. Hann er hinn fullkomni hlustandi. Svo var komið að honum og ég sat bergnumin og heyrði varla hvað hann var að segja. Röddin í manninum var gersamlega dáleiðandi. Það er eins og hann hafi æft sig fyrir framan spegil, að ná svona skemmtilega valdi á rödd og augabrúnum. Hann var svo innilega lifandi í frásögn að maður hreyfst alveg með honum niður í minnstu smáatriði. Við áttum góða kvöldstund og það lá við að við leiddumst út af veitingastaðnum. Mér leið eins og við hefðum þekkst frá barnsæsku, svo innilega traustvekjandi var hann. Ég taldi ekki annað en að við færum upp á hótelið hans eða gistihúsið mitt, hvort sem var nær. Ég var fallin head over heels fyrir þessum dásamlega manni.

Aftur verð ég að minna ykkur á að ég er ekki persóna Meg Ryan í mynd með Tom Hanks. Fyrir utan veitingastaðinn bað hann bílastæðavörðinn um að kalla á tvo leigubíla !? Tvo! Takk fyrir, hann hafði þá ekki minnstan áhuga á mér ! Guð hvað mér sárnaði. Ég reyndi að kyngja kekkinum í hálsinum en hann vildi ekki niður. Þegar Peter snéri sér svo að mér, sagði hann bara „Takk fyrir notalegt kvöld“.  Ég rétt gat haldið andlitinu og stundi upp, ha já, takk sömuleiðis, þetta var notalegt. Hvað var að mannaumingjanum? Ég veit að ég er ekkert ómyndarleg kona, ég fæ oft að heyra það. En hvað var málið. Við áttum frábærar, bæði faglegar og persónulegar samræður og allt þar á milli. Var það eitthvað sem ég sagði? Eða sagði ekki? Úff það var bara farið að fjúka í mig. Bílarnir komu meðan ég var að brjóta heilann um þetta og ég gekk að aftari bílnum. Hann vinkaði og settist inn í fremri bílinn, sem að brunaði svo burt!

Okey fínt ! Hann var bara að missa af flottri konu sem var sko alveg tilbúin að ganga alla leið á fyrsta stefnumóti. Ég lét það eftir mér að skæla aðeins á leiðinni á gistihúsið. Reið og pirruð ákvað ég að drepa mig..... æ nei, var næstum búin að gleyma að það var jú alltaf á dagskránni. Hey, ég verð líka að sjá broslegu hliðarnar ekki satt? Ein bloggvinkona bloggvinar míns var með afar skondinn „sjálfsmorðsbrandara“ á síðunni sinni. Hvet ykkur til að kíkja.

Núna er ég farin að sofa eftir skrítið ófullnægjandi kvöld. Ég veit að Peter fer úr bænum eftir helgina svo að ekki öll von er úti. Sjáum hvað setur. Kannski á þetta sér eðlilegar útsýringar... vona ég.

Jacky Lynn

Flutningar og Date

Ég er flutt á fallega gistihúsið með stóra garðinum rétt við vatnið. Útsýnið úr herberginu/Íbúðinni minn er stórfenglegt. Ég kom mér fyrir og fór svo í langa góða sturtu. Núna sit ég róleg niðri í koníaksstofunni og les blöðin, drekk kaffi úr æðislegri kaffivél og skrifa á fartölvuna. Maðurinn huggulegi hringdi í mig áðan og spurði hvort hann mætti sækja mig í kvöld? Auðvitað máttu það sagði ég, bara ekki koma á hvítum hesti, það er svolítið erfitt að parkera þeim við veitingastaði hér í borginni. Hann skellihló og lofaði mér að koma á vínrauðum Buick frá National bílaleigunni. Hann sagði mér á hvaða veitingastað hann ætlaði að fara með mig á og hann er sko ekkert slor ef svo má að orði komast. Ég hef farið þar áður með viðskiptafélögum og féll alveg í stafi yfir staðnum.

Ég ætla að njóta augnabliksins. Þessi myndarlegi maður á líf og vinnu uppi í Canada og ég held að það verði ekkert mál að við eigum saman huggulega stund hér um helgina. Mér skyldist á honum að hann færi fljótlega í næstu viku upp aftur svo ég er viss um að hann er ekkert að leita sér að lífsförunaut frekar en ég. En ég verð að segja ykkur að ég er afar spennt fyrir kvöldinu. Mig hlakkar hreint og beint til. Ég ætla ekki einusinni að segja ykkur hvað ég er búin að vera dónaleg í hugsunum mínum gagnvart þessum myndarlega manni. Úff.

Jacky Lynn