Hinsta kveðjan

 

To my darling wife Jacky Lynn, who have giving me such an inspiration and appetite for life, a two beautiful children and a heart full of endless love. May your spirit live in our children

I will love and cherish you forever Jacky Lynn

Peter

 

Þá er komið að lokum hjá mér. Ef þessi póstur birtist á vef Moggabloggsins, þá er

 

það að vegna þess að ég er ekki lengur á meðal vor.

Guð hvað ég er hátíðleg !

Ég kveð með trega í hjarta en reynslunni ríkari.

Síðastliðið ár hefur valdið straumhvörfum í lífi mínu.

Hér er smá samantekt á því:

Ég var að undirbúa sjálfsskipaða brottför mína hér af jörð þegar ég kynntist dásamlegum manni, sem ég eyddi nótt með. Nótt sem hafði dásamlegar afleiðingar. Ég komst að því á síðustu stundu að ég var barnshafandi og hætti því að sjálfsögðu við fyrirhugað "brotthvarf".

Ég lá á spítala eftir bílsslys og komst sem betur fer á fætur fljótlega og dásamlegu fóstrin mín tvö hlutu engan skaða af þessu ömurlega bílslysi.

Ég og dásamlegi maðurinn minn fluttum inn saman og hófum búskap.

Svo fæddust dásamlegu börnin mín tvö. Ég var svo heppin að fá tvíbura, dreng og stúlku.

Þau dafna vel og eru vær og góð börn.

Maðurinn minn bað mín og við giftum okkur við látlausa en fallega athöfn.

Ég greindist með CUP sem er krabbamein með óræðan uppruna og þess vegna var ekki hægt að beita sérhæfðri lyfja eða skurðaðgerð gegn því. Ég veit að mörg krabbamein eru læknanleg og það hafa margir læknast af CUP.

Ég ákvað strax að vera ekki með neitt volæði og væl hér á blogginu mínu heldur reyna að horfa fram á veginn. Því miður dró meinið svo hratt úr orkunni minni að ég hafði enga eftir til að vera með hugann við annað en börnin mín dásamlegu og manninn minn. Það var ekki ritað mikið á bloggið en ég hef haldið sambandi við marga bloggvinina gegnum einkapóst. Margir hafa sett inn komment hér á bloggið mitt og sent mér stuðningsyfirlýsingar. Fyrir það vil ég þakka kærlega fyrir.

Það sem að allt Bloggvinurinn minn er í þessum rituðu orðum, byrjaður að vinna að handritinu og mun væntanlega kynna það sjálfur við tækifæri.

Peter, minn heittelskaði eiginmaður ætlar að flytja til Canada með börnin okkar þegar ég verð horfin á braut. Það er með fullum vilja og samþykki mínu enda er Canada dásamlegur staður og minnir mig oft á gamla landið mitt.

Ég mun verða brennd og vil að öskunni minni verði komið fyrir hér í Chicago. Ég á ekki góðar minningar frá gamla landinu og vil síður hvíla þar mína hinstu hvílu. Það hefur svosem aldrei hrætt mig að skilja eftir "hylkið" mitt því að sálin mun ferðast frjáls um óralendur hins víða geims.

Ég hef gríðarlegan trega í hjarta fyrir því að vera að fara.... var meira að segja búin að ákveða það að "klára" dæmið sjálf, því ekki vil ég veslast upp og verða að engu fyrir framan manninn minn og börnin..... Eigingirnin í mér :(

Það kom þó aldrei að því að ég þyrfti að klára þetta sjálf því að ég ligg nú þegar rúmföst og mér er ekki hugað lengra líf en fram á næstu helgi! Meinið er að vinna og það er ekkert sem hægt er að gera til að breyta því.

Til öryggis þá er ég búin að kveðja Peter og börnin mín, sem blessunarlega vita ekki hvað gengur á og afhverju mamma þeirra knúsar og kremur þau milljón sinnum á dag og grætur í hálsakotin þeirra. Peter er afskaplega vængbrotinn og ráfar hér um húsið eins og draugur, þessi elska er svo viðkvæmur að ég geri allt sem ég get til þess að gráta ekki þegar hann liggur uppí hjá mér og strýkur annað hvort höndina á mér eða undurblítt um vanga mér.

Það tók mig langan tíma að læra að elska hann, en það má guð vita að ég veit núna hvað raunveruleg ást er. Hún er söknuður.

Ég er engin fyrirmyndarmanneskja en hef reynt að lifa lífi mínu á góðan hátt. Ég átti erfiða æsku og margt sem betur hefði mátt fara á fullorðinsárum. Ég komst að sannleikanum um foreldra mína og ástæðunni fyrir illvirkjum ömmu minnar, hefði það breytt einhverju um stefnuna sem ég tók í lífinu? Ég er ekki viss, en ég hefði kannski skilið tilfinningar mínar á annan hátt ef ég hefði vitað forsöguna.

Kæru vinir, bloggvinir og aðrir sem þetta lesið.

Ég kveð ykkur og þakka kærlega fyrir falleg komment og einkapósta. Það er búið að vera virkileg sálarhjálp fyrir mig að geta ritað hér á þessari síðu.

Ég bið ykkur ykkur forláts, en ég þarf að fara núna.....

Jacky Lynn

(26th December 1968 - 28th of  September 2009)

Kvatt á minn hátt!

Ég er hugsandi þessa dagana. Það er búið að vera dásamlegt að hugsa um litlu englana mína... en samt er ég mjög meðvituð um það að ég þarf að fjarlægjast þau tilfinningarlega og láta Peter taka við "Móður" hlutverkinu. Hann tekur öllu þessu með stóískri ró og gerir sitt besta. Það er dásamlegt að fylgjast með því hvað hann er duglegur að baða þau systkin og klæða þau í náttgallana sína. Stundum á hann það til að setja þau í náttföt á morgnanna þar sem hann vill meina að þau séu "létt" sumarföt en ekki "náttföt" :) Hann lærir það eflaust einhvern daginn. Nú, ástæðan fyrir því að ég er að láta hann taka meiri part í uppeldinu er auðvita sú að ég finn að ég á ekki mikinn tíma eftir...Merkilegt að ég skyldi hafa skipulagt brottför mína í smáatriðum fyrir fáeinum mánuðum síðan og næstum því klárað dæmið... en núna er allt annað uppi á teningnum ekki satt? Núna er ég að berjast fyrir lífi mínu, berjast fyrir að fá að lifa aðeins lengur hér á jörð! Það er samt að færast yfir mig þessi dásamlega ró, ró sem að manneskjur sem vita að þær eru að deyja og geta ekkert gert til þess að breyta því, fá yfir sig. Ég er búin að fá úrskurð frá dásamlega lækninum niðri á spítala, að það sé ekkert hægt að gera meira fyrir mig og mitt CUP. Það má Guð vita að ég á eftir að sakna dásamlegu barnanna minna og yndislega eiginmannsins minn. Ég fæ söknuð í hjartað þegar ég hugsa um brottförina. En ég er samt búin að taka ákvörðun. Ég ætla ekki að veslast upp hér heima og deyja svo að lokum á líknardeildinni. Ég ætla að kveðja á minn hátt... Það styttist aftur til jólanna minna....Jacky Lynn

Það fer að hausta...

Nú er Ágúst senn á enda og haustið fer að skella á. Ég er mikil haust-manneskja og veit fátt eins fallegt og að horfa á rauðgullin laufin falla af trjánum. Það er nú samt ekkert komið að því ennþá hér í Chicago og gerist nú yfirleitt ekki fyrr en um miðbik Oktober. Ég fór fyrir nokkrum árum til Pownal í Vermont og var með myndavélina mína. Ég held að ég hafi tekið í kringum 2000 myndir af fallega haustlandslaginu í Vermont.

Ég tala um haustið því ég elska haustið. Núna fer að hausta hjá mér. Þrekið er þverrandi og mér finnst eins og það sé von á kulda með vindinum... þið skiljið, þessi tilfinning þegar vindurinn fer að gnauða í staðinn fyrir að blása hressilega með kærkominn svalann í sumarhitunum.

Ég sit oft á rúmbríkinni minni og horfi á litlu dásamlegu englana mína sofa vært með rjóðar kinnar. Þau eru ennþá svo lítil að þau geta sofið þversum hlið við hlið í rimlarúminu sínu. Þrátt fyrir lofkælinguna, geta þau ekki sofið með neitt ofaná sér heldur sparka öllu jafnharðan af kroppnum sínum. Núna liggja þau bæði á bleyjunni og gott ef að drengurinn hrýtur ekki ofurvarlega. Það er alveg dásamlegt að fylgjast með þeim dafna og vaxa og verð ég að segja að ég er svolítið ósátt við hve mikið þau þurfa að sofa, mér finnst ég vera að missa af dýrmætum tíma með þeim.... ekkert smá sem ég get verið eigingjörn eða hvað?

Ég er byrjuð að taka upp á þeim ósið að gráta í tíma og ótíma. Þegar ég sit með krílunum og gef þeim að drekka, ég til að láta hugann reika. Þá kemur það fyrir að ég sé þau fyrir mér orðin fullorðin og eiga kannski í tilfinningavandræðum sem að móðir gæti aðstoðað þau með.... en þau hafa enga. Ég hef aldrei verið neitt þunglynd en gott ef að þetta jaðrar ekki við það.

Peter grunar auðvitað að grátbólgin augun mér séu vegna grátkasta en ég held því fram statt og stöðugt að ég þjáist af ofnæmi.... gegn spurningum :) Hann strýkur mér þá blítt um kinnina og segir að ég geti alveg sagt honum satt. Ég gerði það fyrst, en svo fór ég að draga úr því svo ég íþyngi honum ekki um og of með þessu væli.

Á heildina litið er þetta búið að vera langbesta sumar í lífi mínu.

Jacky Lynn

Það er dásamlegt að lifa

Ég er að meðtaka lyfjakúrinn og það eru ekki miklar aukaverkanir, eins og er í það minnsta. Ég er auðvitað svolítið slöpp en að öðru leiti gengur þetta bara vel.

Tvíburarnir dafna sem aldrei fyrr og það er hrein unun að fylgjast með þeim systkynum stækka og þroskast með hverjum deginum. Við Peter erum dugleg að fara með þau út að ganga í vagninum og njóta góða sumarsins.

 Jacky Lynn

Látlaust en fallegt

Við Peter gengum í það heilaga í ráðhúsinu síðasta laugardag, þann 11 Júlí :)

Athöfnin var einföld og það var spilaður brúðarmars af geisladisk því að sú sem átti að spila á fallega orgelið í salnum, mætti ekki. Við fengum ekki að vita af hverju enda skiptir það svosem engu máli, okkur var alveg sama enda gátum við varla horft af hvoru öðru. Tvíburarnir sváfu eins steinar alla athöfnina og vöknuðu ekki einusinni þegar við tókum þau upp og létum taka myndir af okkur fyrir framan kapelluna. Það var of skammur tími til þess að við gætum fengið okkur almennilega giftingahringa svo að við fengum tvo lánaða hjá skartgripasalanum sem er að búa til hringana okkar. Hringar ættu svo að verða tilbúnir í byrjun Ágúst. Það er alveg dásamleg tilfinning að líta niður á hendina og skoða hringinn sem staðfestir hjúskap okkar Peter´s :) Ég fæ ennþá smá kipp í hjartað þegar ég hugsa til þess að ég er núna gift, tveggja barna móðir... þegar fyrir aðeins örfáum mánuðum síðan var ég undirbúin undir það að yfirgefa þessa jarðvist. Merkilegt hvað lífið getur boðið manni upp á furðulega snúninga?

Okkar daglegu athafnir eru orðnar örlítið rútínukenndar, það er alls ekki sæmt heldur bara svolítið notalegt.

Rútínur geta verið jafn notalegar eins og þær geta verið slæmar.

Jacky Lynn

Bónorð :)

Peter fór niður á annað hnéð, dró upp þennan líka fallega demantshring og bað mín í gær !

Hann var svo skelfilega órólegur í fyrradag að ég átti allt eins von á því að hann væri að fara að segja mér að hann hefði ekki lengur áhuga á að vera í sambandi með mér. Ég fann að eitthvað var að fara að gerast en bara vissi ekki hvað.... svo kom þetta bónorð eins og þruma úr heiðskíru lofti :)

Ég hikaði ekki eitt augnablik heldur játtist honum með það sama.

Jacky Lynn

Nú...?

Nú er eitthvað að gerast!

Jacky Lynn

Skin og skúrir

Það er alveg ótrúlega mikið umstang kringum svona dásamlegar litlar verur eins og tvíburana mína. Þau vakna alveg til skiptis alla nóttina og fá pelann sinn. Við skiptumst á að gefa þeim en samt verður ekki mikið um svefn á okkur Peter. Hann er alveg ótrúlega ósérhlífinn þegar kemur að því að rífa sig upp klukkan 03:30 og blanda í pela og skipta á bleyjum. Ég verð hinsvegar afar úrill og pirruð ! Merkilegt hvað þetta getur farið í taugarnar á mér og ég verð að viðurkenna að ég skammast mín oft fyrir pirringinn. Ekki það að ég láti hann neitt sérstaklega í ljós, hvorki við tvíburana eða Peter, heldur fyrir að finna þessar neikvæðu tilfinningar innra með mér. Það er stundum svo erfitt að ég þarf virkilega að bíta á jaxlinn til að komast fram í eldhús og hita pela. Ég er bara ekki þessi "næturmanneskja" og það virðist vera fjáranum erfiðara fyrir mig að aðlagast.

Ég þori ekki að orða þetta við Peter því það er eins og honum sé nákvæmlega sama hvort hann fái tveggja tíma svefn eða átta tíma.... hann er alltaf jafn hress og glaður. Ég get svarið að mig langar stundum til að berja þessa ótrúlegu bjartsýni úr honum...... (pirr).

Annars gengur þetta alveg ágætlega hjá okkur. Lyfin gera það að verkum að mér er hálf flökurt allan daginn en læknirinn segir það muni líða hjá fljótlega.

Jacky Lynn

Komin heim

Við Peter komum hingað heim með litlu krílin í gærmorgun. Útskriftin var tíðindalaus þar sem að krílunum heilsat vel og sýndu eðlileg viðbrögð við rannsóknum læknisins. Ég þarf reyndar að gefa þeim þurrmjólk í pela vegna þess að ég er byrjuð á öflugum lyfjum í von um einhverja heftingu á "veikindunum". Ég er búin að heita því við sjálfa mig (og núna ykkur) að ég ætla alls ekki að ræða veikindin mín í einhverjum smáatriðum. Ég tek þessu eins og hverju hundsbiti. Enda er bara tvennt í stöðunni.... annað hvort kemst ég yfir þetta, eða ekki ! Núna ætla ég hinsvegar að einbeita mér að dásamlegu litlu tvíburunum mínum. Peter er alveg í skýjunum yfir þeim. Það er hreint út sagt dásamlegt hvað hann er natinn við þau. Hann er orðinn fær í bleyjuskiptum og pelatiltekt. Það eina sem hann er eitthvað óöruggur með er að láta þau ropa eftir pelana. Það endaði með því að hann fór út í bókabúðina á horninu og kom heim með amk 8 bækur um tvíbura og meðferð ungabarna :)

Núna situr hann í hægindastólnum með stúlkuna sofandi í fanginu og les tvíburabókina einbeittur á svipinn. Ég er hinsvegar á náttfötunum með kaffibolla og ristað brauð hér við eldhúsborðið og pikka inn á tölvuna. Ég elska svona rólega morgna þar sem að ekkert rífur kyrrðina nema einstaka þota sem er að lenda á flugvellinum hér ekki langt frá. Ég leit í spegil rétt áður en kaffið var klár og ég verð að segja að mér krossbrá! Ég er öll svo þrútin í framan og með þessa líka flottu bauga undir augunum að allt heimsins meik næði ekki að bjarga miklu. Ég er þó viss um að það gengur til baka fljótlega (vonandi).

Peter er búinn að ákveða nöfn á börnin.... hann kallar þau Jack og Lynn ! Ég brosi bara með sjálfri mér en er ekkert búin að ákveða eitt eða neitt með nöfn. Ætli ég verði ekki bara að fara að leita á netinu að nöfnum. Það verður nú að vera eitthvað alþjóðlegt ásamt því að vísa eitthvað í gamla landið.

Jacky Lynn

Ljós í myrkri

Það fæddust mér tvö lítil yndisleg kríli fyrir þremur dögum síðan

Það eru strákur og stúlka og við Peter gætum varla verið meira hamingjusöm. Börnin eru heilbrigð og hraust og þurftu ekki að fara í súrefniskassa eða neitt slíkt. Þau voru tekin með bráðakeisara vegna veikinda minna.

Okkur heilsast merkilega vel en ég er auðvitað afar þreytt.

Ég lofaði sjálfri mér þegar ég fékk greininguna, að sökkva ekki í eymd og volæði. Þetta blessaða líf hefur aldrei verið réttlátt og ég geri þess vegna enga kröfu um að það leiki mig eitthvað réttlátara en næstu manneskju. 

Ég sætti mig við örlög mín og ætla ekki að eyða síðustu dögum/vikum/mánuðum eða ef guð lofar, árum í það að syrgja það sem kemur heldur fókusa á það sem ég hef.

Í augnablikinu hef ég dásamlegan kærasta, tvö yndisleg lítil börn.

Einhverra hluta vegna þá mjólka ég ekki fyrir börnin. Ég lagði þau bæði á brjóst og þau tóku vel við, en mjólkin var ekki að gera sig. Það endaði með því að hjúkrunarkonan kom með formúlumjólk og gaf þeim með mér. Hún segir ástæðuna sennilega vera álagið og veikindi mín.

Peter er búinn að vera hér hjá mér allan tímann. Hann hefur rúm hér inni á "svítunni" sem ég er á. Hann er svakalega flinkur að skipta á krílunum og mér finnst það unun að horfa á hann, þennan þrekvaxna karlmannlega mann, skipta á þessum agnarsmáu litlu krílum. Augu hans ljóma af stolti þegar hann lýtur upp frá bleyjuskiptunum. Ég fæ sæluhroll þegar ég fylgist með honum.

Ég er byrjuð í lyfjameðferð.

Jacky Lynn