Frábær dagur í gær og þessi byrjar vel.

Ég verð að deila því hér með ykkur að ég átti bara frábæran dag í gær.

Eftir að "pökkunarliðið" hafði lokið störfum, tók þrifaliðið við og ég fór út svo ég væri ekki fyrir. Ég gekk niður að kirkjunni sem er hér í götunni hjá mér og tók varlega í hurðarhúninn. Hann snérist og ég gekk inn í kalda dimma kirkjuna. Ég hafði hálft í hvoru átt von á því að hún væri læst svo ég var hálf fegin innra með mér. Ég gekk inn gólfið og settist á fremsta bekkinn með útsýni yfir altarið og jesú á krossinum. Ég sat bara þarna og starði á krossinn þar til mig verkjaði í augun. Það var svo mikil ró og friður þarna inni að ég hef bara ekki fundið annað eins. Eftir að hafa setið þarna í rétt um 20 mínútur, fór ég að skæla. Alveg óvart eiginlega, það bara runnu tárin en ég spáði ekkert í það og leyfði þeim að renna. Það var svosem engin þarna inni á þeirri stundu. Ég lét hugan reika en kom alltaf að sama punktinum, ég er að fara að deyja. Spurningarnar hrönnuðust upp og ég reyndi að svara þeim með sjálfri mér. Er ég að gera rétt? Á ég ekki bara að hætta við? Ég var í miðjum klíðum að rökræða við sjálfa mig þegar presturinn kom gangandi inn kirkjugólfið. Hann leit snöggt á mig og það fór ekki framhjá honum að ég átti greinilega í einhverju tilfinningaróti.

Hann spurði afar varfærnislega, greinilega vanur öllu, hvort hann gæti aðstoðað mig eitthvað? Ég horfði á hann, en hristi svo höfðuðið og sagði honum að ég væri ekki raunverulega trúuð kona. Hann brosti og sagði að eitthvað væri nú samt stutt í einhverja trú hjá mér því annar væri ég varla þarna inni hjá honum á svona fallegum degi. Ég gat ekki annað en brosað því þetta var hárrétt hjá honum. Jú, maður heldur alltaf í barnstrúnna ekki satt? Hann spurði mig aftur hvort það væri eitthvað sem ég vildi ræða um við hann, prestinn?

Ég sagði honum að það væri ekkert sérstakt að. Ég gat bara ekki farið að ræða það við mann kirkjunnar að ég planaði að taka eigið líf. Sjálfsvíg eru ekki viðurkennd af kirkjunni og ég hreinlega óttaðist að fá einhvern fyrirlestur sem ég var ekki tilbúin að taka á móti. Hann brosti og bað mig um að kalla í hann ef það væri eitthvað. Ég þakkaði fyrir og sat áfram í smá tíma eftir að hann var farinn og bað hljóða bæn. Ég svaraði spurningunum mínum.... ég er, ennþá amk, 100% viss um að ég er að gera rétt.

 Ég fékk töluverða ró í sálina eftir að hafa setið þarna og verð að viðurkenna að ég er hissa að ég hef ekki farið oftar í kirkju. Ég mæli alveg með því að fólk kíki þarna inn, bara svona upp á ró og frið með sjálfu sér.

Ég gekk svo niður í miðbæ, svolítið stefnulaust, settist á kaffihús og pantaði mér tvöfaldan latte.

Ég dró upp fartölvuna og skoðaði netsíður hjá ferðaskrifstofum. Eftir að hafa browsað svolítið, fór ég að pæla í afhverju ég ætti að vera fara eitthvað ? Segjum sem svo að ég fari nú og skoði Pýramídana.... hvað svo? Hvað á ég að gera við þær upplýsingar.... ? Það er afar stuttur tími eftir á kortinu mínu og ég hef ekkert með þessar upplýsingar að gera... ég hef engan til að deila með mér þessari upplifun sem Pýramídasýnin væri, því þá að vera standa í því ? Ekki ætla ég að geyma minningarnar til efri ára..... Ég þoli ekki hvað ég er köld stundum. Köld inni í mér. Það er auðvitað þess vegna sem ég er að fara í ferðalagið óendanlega. Einmitt út af því. Ég hef ekki þetta "drive", þennan hvata til að halda áfram.

Ég hætti við öll löng ferðalög, ég ætla bara að vera hér heima í yndislegu borginni minni. Ég er fædd á öðrum stað í heiminum, en flutti hingað fyrir margt löngu síðan. Hér á hjartað mitt heima og hér verð ég grafin, ja eða geymd í krukku.

Ég er að verða búin að hnýta alla lausa enda. Vinnan ætlar að halda upp á starfslok mín á föstudag. Þau vita ekki betur en ég sé að flytja á fornar slóðir, ég hef aldrei sagt það beint, en það var einhver sem ýjaði að því þegar ég setti inn uppsagnarbréfið mitt og ég bara brosti við því. Þá var það fastslegið af viðkomandi og hún hefur breytt það út um fyrirtækið. Verðmæti hússins rennur til góðgerðamála og restin fer á góða staði. Það yrði nú ljóta ástandið á mér fjárhagslega ef ég hætti svo við alltsaman ;)

Í morgun vaknaði ég upp við símann. Það var vinkona mín frá Cleveland. Ertu dauð, spurði hún hryssingslega þegar ég svaraði símanum syfjulega? Ég hrökk í kút við þessi skrítnu óviðeigandi ummmæli, hva, hvað meinaru? Hún hló og sagði að hún væri búin að taka þessu öllu eins og ég væri bara að fara í ferðalag og að dauðinn væri bara ekkert svo "endanlegur" heldur annað tilverustig. Hún ætlaði ekkert að vera læðupúkast meðfram veggjum og hafa tárin í augunum ef ég bæri eitthvað á góma. Nei, á þessu skyldi vera tekið með festu og fíflaskap !!! Ef ég gæti ekki sætt mig við það, mætti ég frjósa í helvíti !! Þvílík vinkona varð mér að orði, viltu ekki bara koma og kála mér sjálf ! Við fórum svo bara að skellihlægja. Takk elsku vinkona, ég er ennþá brosandi út af þér krúttið mitt.

Þetta var góð byrjun á deginum og ég á ekki von á öðru en að hann verði áfram góður.

Jacky Lynn

Athugasemdir

[ókunnug (IP-tala skráð) 25.9.2008 kl. 11:29]

Sæl

skil þetta alls ekki en er líka ekki þú. Ætla að virða að segja þér ekki að hætta við en verð samt að segja þér mér finnst þetta leiðinlegt að þú skulir ekki vilja ver hér lengur.

[Jacky Lynn, 25.9.2008 kl. 16:43]

Takk fyrir ókunnug. Takk fyrir að finna til með náunganum. Það væri óskandi að það væri fleiri í þessum harða heimi með svona afstöðu.

Kveðja

Jacky Lynn