Takk, en...

Ég vil taka það skýrt fram að ég er ekki að "kalla á hjálp" með þessum bloggskrifum. Alls ekki, ég er sátt við ákvörðunina sem slíka og ætla að standa við hana. Ég verð að viðurkenna að mér var töluvert létt eftir að ég setti inn þetta blogg í morgun, ég er búin að vera með það tilbúið lengi, afar lengi. Lengur en ykkur sem þetta lesið, dettur í hug. Þetta er engin skyndiákvörðun, alls ekki. Ég skoðaði kommentið hér að neðan og þakka fyrir það. Mér þykir vænt um að alls ókunnug manneskja, skuli taka sér tíma til að rita þessar línur. Það sýnir að okkur er alls ekki sama um næsta mann eða konu. Það ber að þakka.

Hins vegar ætla ég að láta í ljós, hér á moggablogginu, smám saman, ástæðuna fyrir ótímabæru brotthvarfi mínu. Það er alls engin dramatík á ferðinni hér, alls engin. Ég er ekki að sækjast eftir því að 50 manns komi hér inn og segi mér að hætta við ! Afhverju ætti ég að gera það? Ég er búin að taka þessa ákvörðun og er ofsalega sátt. Ég skaða engan og skil ekkert eftir mig. Það verður engin í sárum vegna brotthvarfs míns af þessari jörð. Ég hreint út sagt veit ekki afhverju ég ætti að hætta við. Það yrði bara til að fresta hlutunum aðeins lengur og hvað þá? Ætli líf mitt myndi batna? En ég lifi nánast fullkomnu lífi. Það er ekkert sem ég sakna eða þarfnast. Þetta er ekki útgönguleið frá erfiðleikum, nei alls ekki. Ég er bara einfaldlega búin að missa áhugann á þessu lífi. Ég er fullkomlega heilsuhraust, ég á ekki við þunglyndi að stríða og hef aldrei haft. Ég er ekki með neina tegund af geðsjúkdómum. Ég er bara konan í næsta húsi. Ég hef það líklega betur en margir fjárhagslega svo það eru ekki peningaáhyggjur, heldur ekki ástarmálin. Þau hafa oftast verið í lagi... ja fyrir utan einn og einn sem að stóðst ekki væntingar. Ég tel mig ekki eiga neina óvini en á að sama skapi ekki marga vini.

Í stuttu máli, þá langar mig til að enda þetta og ég er sátt. Er það ekki fyrir öllu?

Afhverju er ég að blogga um svona hluti?

Athyglissýki? Eigingirni? Ég satt best að segja er ekki viss. Ég fór af stað með það hugarfar að leyfa vinkonum mínum tveim að fylgjast með síðasta sprettnum á þessu lífshlaupi mínu. Það verður að duga í bili amk.

Megi Guð ykkar varðveita ykkur.

Jacky Lynn

Athugasemdir

[Jacky Lynn, 22.9.2008 kl. 05:11]

Takk og sömuleiðis Ditta