Hún mun deyja glöð

Ég er búin að taka stærstu ákvörðun í lífi mínu.

Ég ætla að deyja.

Ég veit að það gerum við öll að lokum í það minnsta, nema kannski stöku dýrðlingar, en oftast deyja þeir nú fyrst en lifa svo áfram á æðra tilverustigi.

Eftir að ég tók þessa ákvörðun, fór ég að spá  mikið í trúmálum. Trúi ég í raun á eitthvað, trúi ég á líf eftir dauðann? Trúi ég á Guð og englaskarann sem honum fylgir? Ég er ekki viss ennþá, en ég held ekki. Ég ætla í það minnsta ekki að afneita tilvist hans/hennar. Það finnst mér vera ákveðin hræsni. Það er eins og að segja að Atóm séu ekki til bara út af því að ég hef aldrei séð þau. Mannkynið var búið að vera trúað og menningarlega vætt í mörg hundruð ár áður en atómin uppgötvuðust, kannski er Guðleg uppgötvun á næsta leiti. Þá meina ég sönnun á tilvist hans/hennar. Þá ætla ég ekkert að vera sú fremsta í „fyrirgefðu-mér-fyrir-að-trúa-ekki-röðinni“.

Ég ætla að blogga hér um mína síðustu daga. Ég er búin að ákveða dagsetinguna og ef að allt fer eins og ég er búin að ákveða, er ekkert svo langt í það. Ég er full tilhlökkunar, svipað og barn að bíða eftir jólunum. Ég horfi virkilega jákvæðum augum á tilvistarlok mín og er alls ekki að biðja um meðaumkvun eða sálgreiningu á nokkurn hátt. Ég er kona á besta aldri og er mjög þokkalega vel sett í lífinu. Ég nota ekki áfengi (utan að ég elska að fá mér rauðvínsglas fyrsta föstudag í hverjum mánuði), ég hef aldrei dópað (Magga, ekki segja frá fiktinu með hassmolann sem við fundum í herbergi bróður þíns,rokkarans). Ég hef verið í stjórnunarstöðum nánast síðan ég útskrifaðist úr Háskóla fyrir margt löngu síðan. Það er semsagt ekki einhver „skyndiörvænting“ sem um er að ræða í mínu tilfelli, heldur útpæld hugsun og staðföst ákvörðun.

 Ég ætla að gera hluti sem ég hefði átt að gera, áður en ég fékk nóg af lífinu. Einskonar Bucket list, eins og vinkona mín benti mér á. Ég ætla að setja saman lítinn lista og kannski birta hann hér á blogginu mínu. Blogginu sem endar eftir x-marga daga, svo hann verður ekki langur.

Ég á ekki von á að margir, ef einhverjir, eiga eftir að lesa þetta blogg mitt. Heldur verða þessi skrif meira svona fyrir sjálfa mig og kannski þessar tvær yndislegu vinkonur mínar sem standa svo þétt með mér gegnum súrt og sætt eða þykkt og þunnt. Því miður býr önnur þeirra í Ceveland og hin í Hamburg, svo ég á ekki svo gott með að fá knús og hughreystingar frá þeim í persónu. En stúlkur, símtölin ykkar eru mér gulls ígildi. Takk fyrir óteljandi stundir með Ericsson og varabatterí í annarri.

Ég ætla að láta staðar numið núna, en reikna með að blogga hér á hverjum degi fram að dagsetningunni umræddu. Ég þakka fyrir lesturinn og megi Guð þinn vera með þér.

Jacky Lynn

Athugasemdir

[Res (IP-tala skráð) 21.9.2008 kl. 10:00]

Er ekkert sem gæti frestað þessari brottför...................